Na drie albums gevuld met dromerige shoegazer wordt het vijf jaar geleden heel erg rustig rondom de uit Montreal afkomstige formatie No Joy. Stilletjes aan trek je de conclusie dat de Canadese band toch wel het maximale rendement uit dit genre heeft gehaald, en dat Jasamine White-Gluz definitief de muziekbusiness vaarwel zegt om zich op een conservatief gezinsleven te richten. Dit is dus niet het geval, de frontvrouw heeft thuis over een verdere voortzetting van No Joy gebrainstormt, waarbij nieuwe invalshoeken voor een creatieve impuls zorgen. De rol van mede oprichter Laura Lloyd is ondertussen blijkbaar uitgespeeld. Haar naam wordt dan ook niet op Motherhood vermeld, voor haar is de bandnaam No Joy ondertussen daadwerkelijk van toepassing.

Jasamine krijgt van haar muzikale zus Alissa White-Gluz hulp die vanaf 2014 een duivels verbond met de Zweedse deathmetal band Arch Enemy aangaat. Deze samenwerking resulteert in het verrassend sterke Dream Rats, waar de angstaanjagende grunts van Alissa oorverdovend binnen knallen. Met de combinatie van zweverige sprookjesklanken en keiharde gothic injecteren de bloedzusters een overvloed aan eighties mystiek de luidsprekers uit, waarmee ze al het voorgaande werk van No Joy tot kinderlijk schaduwspel vervagen. Wat zonde dat deze waanzinnige meesterzet tot die enkele uitspatting beperkt blijft terwijl ze met gemak een plaat met deze ontoombare brok aan geladen energie kunnen vullen.

Ook buiten dit gegeven blijkt dat het telkens met dezelfde figuren de studio induiken ook wel degelijk zijn beperkingen heeft. Nu Jasamine White-Gluz zich van Laura Lloyd ontkoppeld heeft is ze genoodzaakt om naar bredere invalshoeken te zoeken. Die vindt ze in de ritmische beats terug waarmee Birthmark opent en die vervolgens in explosieve psychedelische gitaaruitbarstingen overgaan. Alleen hierdoor gooit ze de poort naar de nineties met een smak open en laat ze die behouden jaren tachtig sound ver achter zich. Doordat ze al eerder de nadruk op de percussie legt valt de funkende discosound van Nothing Will Hurt niet totaal onverwachts uit de lucht. Het sluit allemaal perfect bij de gedurfde stappen aan die de zangeres niet geheel risicoloos uitstippelt.

Na het ruige Four intro kleuren zomerse hiphopbeats de sensuele pasteltinten van haar vocalen in, waarna het stevig nu-metal gitaarspel er in alle opgekropte razernij maniakaal met donkere muzikale inktpatronen doorheen schetst. De retro doorschietende bas en robotvocoder in Ageless is minder tijdloos als de titel aangeeft, maar wel een gepast eerbetoon aan de rockende new wave uit het vernietigende haarlaktijdperk. Ook hier geeft ze er met het afsluitende mechanische pianospel er een eigen draai aan.

Het tweede gedeelte van Motherhood grijpt veel sterker naar het verleden van No Joy terug, en minder naar het muziekgeschiedenis verleden. Jasamine maakt gebruik van de veelzijdige variatie door een hemels Signal Lights engelenkoor, barokke Fish vogue klanken en harde Happy Bleeding donderslagen. Toch gaat ze met regelmaat kopje onder in het overheersende shoegazer moeras, waarbij ze meer de controle verliest, al red ze zichzelf telkens met haar betoverende elfenstem.