De grondleggers van de ‘Arabicana’-sound presenteren met Hela Hela hun vierde en helaas tevens laatste album. NO Blues is in 2004 ontstaan uit een cultureel project van productiehuis Oost-Nederland (ON), waarbij gitarist Ad van Meurs, oud-virtuoos Haytham Safia en Anne-Maarten van Heuvelen op dubbele basgitaar drie dagen werden ‘opgesloten’ in een kamer, met de opdracht om de combinatie van folkblues en traditionele Arabische muziek te onderzoeken.

De daaruit ontstane Arabicana mondde uit in een succesvol eerste album Farewell Shalabiye in 2005. Het succes kreeg een passend vervolg met de albums Ya Dunya uit 2007 en het in 2009 uitgebrachte Lumen. De band stopt na Hela Hela en neemt afscheid met een uitgebreide tour in 2011 en 2012. De bandleden vinden dat de grenzen en mogelijkheden van de Arabicana in dit, positief uit de hand gelopen, project optimaal zijn opgezocht en uitgediept en achten de tijd ook rijp voor een nieuwe fase in hun afzonderlijke, persoonlijke muzikale loopbaan. Tot die tijd kunnen we dus nog genieten van NO Blues, te beginnen met het nieuwe album Hela Hela.

Met Long Legged Woman, een bewerking van Big Legged Woman van Freddie King wordt de waarschijnlijke voorliefde van Ad voor vrouwen met lange benen in minirok krachtig verwoord in een fraaie ‘Arablues’. De eerste Afrikaanse klankkleuren komen we vervolgens tegen op het spannende Le, waarop gastmuzikant Osama Maleegi duidelijk zijn stempel drukt. De variatie is altijd al de kracht van de band geweest en ook Hele Hela is van vele markten thuis. Naast Osama Maleegi horen we op dit album de volgende gasten: violist Morad Khoury en zangeres Shereene Fauzi Danial, beiden uit Palestina, zangeres Ankie Keultjes, drummer Eric van der Lest, John Fullbright op banjo en gitarist Stephan Jankowski. Het nummer Wayack valt vooral op door de fraaie samenzang, Long Riad is een prachtig instrumentaal rustpunt.

Titelsong Hela Hela is, net als Wayack overigens, Arabicana in zijn puurste vorm en het warme geluid is tekenend voor deze innige omhelzing tussen folkblues en Arabische muziek. Op Breaking The Chain is het de meeslepende stem van Ankie Keultjes die het voortstuwende, gedreven nummer extra luister bij zet. Hoewel het glas tekstueel leeg is, zit Empty Bottle juist vol met alle ingrediënten die een goede NO Blues song nodig heeft.

De uitstekende wisselwerking tussen Engelse en Arabische vocalen, een krachtig, verleidelijk ritme en het fraaie samenspel tussen gitaar en viool is een lust voor het oor. Ook het tweede instrumentale, bijna meditatieve nummer Consolation maakt veel indruk en toont nogmaals de veelzijdigheid van de band. Helemaal opgegaan in dat nummer is het eigenlijk jammer dat Digging A Grave je, zeker tekstueel, weer helemaal in het hier en nu brengt, waarna het sprankelende Farah het vierluik van het unieke project NO Blues waardig en vrolijk klinkend afsluit.  Helaas Helaas…