De muzikale evolutie van de instrumentale band Nisennenmondai is zeer bijzonder om te volgen. Dit komt vooral doordat de aanvankelijk op noiserock en kraut-ritmes gebaseerde muziek steeds zo subtiel veranderde. Ooit startten de Japanners met titels als Sonic Youth en This Heat, waarbij het eerbetoon aan deze bands duidelijk in hun muziek terug te horen viel. Maar het typerende geluid van Nisennenmondai was toen al geboren, waarbij de kracht van ritme, herhaling en vreemde effecten een zeer constante factor blijft. Viel de band in het verleden met enige fantasie nog te herkennen als een instrumentale rockband, door de steeds killer wordende sfeer met veel effectenpedalen  en loops heeft de muziek nu meer weg van minimale techno en psychedelische trance.

Op het in 2013 uitgekomen album N vielen er nog vleugjes rock te bespeuren, ten midden van kille, herhalende ritmes die uitgevoerd werden met metronomische precisie. Het resultaat klonk monotoon, maar toch opzwepend. Jawel, dansbaar en hypnotiserend is het zeker, al hoef je niet te rekenen op een overdonderende climax, want de liedjes blijven gestaag doorpompen. Na  uitgebreid live gespeeld te hebben is het geluid van het trio wederom geëvolueerd. Het album wordt opnieuw opgenomen onder de titel ‘N. Dit keer is de gitaar vaak niet meer herkenbaar als zodanig, zodat de rockinvloeden bijna verdwenen zijn. ‘N is hierdoor nog ritmischer en nog meer dansbaar.

Nu is daar #N/A.  Je raadt het al, dit is wederom een uitdieping van de tracks die in 2013 het levenslicht zagen. Daar is dan ook alles mee gezegd, want ondanks deze overeenkomst lijkt het album slechts bij vlagen op zijn voorgangers. Die “A” in de albumtitel is een belangrijke en staat voor Adrian Sherwood. Deze legendarische dub/reggae-producer verzorgde op dit album de productie en voegt een aantal subtiele samples, effecten en echo’s toe aan het geheel. Dat de producer niet vies is van samenwerkingen is al vaak gebleken en ook hier lijkt hij op zijn plek.

Dat de samenwerking een zeer bewuste keus is valt al vanaf de eerste noot te horen. De muziek van het trio klinkt dieper, droger, maar belangrijker: veel trager. Door dit nieuw aangemeten dub-sfeertje en dito tempo is het opzwepende uit de muziek verdwenen en hiermee een groot gedeelte van de toegankelijkheid. Waar het doorpompende karakter van de tracks op eerdere albums je lichaam al snel in beweging zette, wordt je door dit trage tempo al snel gedwongen om te letten op subtiele variaties en dat ene nieuwe effectje, dat er één minuut geleden nog niet was. Structuur en klank komen meer op de voorgrond te liggen, waar opbouw en melodie nu totaal onbelangrijk lijken. Natuurlijk, beter nog is je over te geven aan deze op bas en ritme gerichte precisiebom, maar daarvoor gebeurt er stiekem teveel in de schijnbaar monotone brokken van tracks. Die ene echo toegevoegd aan de snaredrum klinkt zo ruimtelijk dat het vanuit je badkamer lijkt te komen, terwijl de statisch geladen gitaarklank je verward doet afvragen of je de mobiele telefoon weer te dicht bij je stereo-installatie hebt gelegd. Klokkend op 1 uur en 15 minuten is dit album de eerste paar luisterbeurten een schijnbaar ondoordringbare slijtageslag. Pas als alles op zijn plek valt is er de overgave aan het ritme en de structuur. Wat eerst vreemd en afstandelijk klonk dringt nu je lichaam bunnen, niet op verstand, maar op gevoel.