Op 28 maart verscheen Empty, een nieuw album en helaas alleen digitaal. Na een half jaar komt het album nu dan toch gelukkig nog op vinyl uit. Want Nils Frahm albums wil je echt niet anders dan op vinyl horen.

Het is een album speciaal uitgebracht als onderdeel van World Piano Day, een wereldwijd evenement dat Frahm zelf vijf jaar geleden introduceerde, en bevat acht nieuwe stukken. Stukken die Frahm al veel eerder schreef maar die hij door het breken van zijn duim voor een tijd niet kon spelen en dus ook niet opnemen. Uit die periode stamt juist het album Screws (2012) waarop Frahm, vanwege het herstel van zijn gebroken duim, anders piano moest spelen.

De acht stukken die Empty kent kwamen in een periode tot stand toen hij samen met filmregisseur Benoit Toulemonde aan een kunstfilm werkte. De pianostukken zijn ingetogen en met sfeer voor sound met iets van galm en ruimtelijkheid, zoals we die van Frahm zo goed kennen, opgenomen. Tegelijk hoor je Frahm over de toetsen bewegen en alle extra geluiden die daarbij vrij komen. Het vormt een fascinerend geheel.

De sfeer van de acht stukken is, zoals we van Frahm maar al te goed kennen, melancholiek tegelijk sfeerrijk en hoopvol. Van albumopener First Defeat tot aan de albumafsluiter Black Notes gebeurt er weer meer dan genoeg moois om het album in het hart te sluiten. Hartbrekend mooie pianomelodieën in alle rust gespeeld met een sferisch stuk als het prachtige Sonar, waarin de piano maar een kleine rol heeft, fraai tussendoor.

Empty is het zoveelste bewijs dat het oeuvre van Frahm een bijzonder rijke is. Zelf noemt hij deze acht stukken lullabies, liedjes voor het slapen gaan, tegelijk muziek voor het moment waarin we nu beland zijn: Een versoberd leven in een veranderende wereld waarin we de tijd kunnen nemen introspectief en reflecterend onze toekomst tegemoet te zien. Empty geeft daar alle ruimte voor.