×

Recensie

Roots

04 maart 2011

Nicole Atkins

Mondo Amore

Geschreven door: Norbert Tebarts

Uitgebracht door: Proper Records

Mondo Amore Nicole Atkins Roots 4 Nicole Atkins – Mondo Amore Written in Music https://writteninmusic.com

In de tijd dat Neptune City uitkwam (zo rond 2007/2008) leek het er even op, dat Nicole Atkins zou meegaan in die enorme stroom van vrouwelijke singer-songwriters die erg populair werden. Ze maakte tenslotte aanstekelijke ‘poppy’ liedjes en had een goede stem. Toch bleef voor haar dat grote succes uit.

Toen kort geleden de opvolger Mondo Amore op de deurmat viel, was wel de eerste gedachte “oh ja, dat is die zangeres van Neptune City”. De titel van haar vorige cd was kennelijk bijgebleven, toch was de volgende gedachte “dat album staat ook nog ergens in de kast”. Veel gedraaid is het namelijk zeker niet. En dat terwijl er dus best wat aardige nummers op staan.

Om de één of andere reden riep dit nieuwe album toch wel direct een nieuwsgier op. Deels vanwege het gave hoesje, maar vooral vanwege de herinneringen aan die toch wel bijzondere stem van Atkins. Hoe zou dit album nu klinken? Nou, de eerste reactie is ‘wow, wat een openbaring’! Een voorproefje vind je overigens onderaan deze pagina.

Op Neptune City zong de Amerikaanse over de plek waar ze vandaan komt (juist, uit het plaatsje Neptune, in de staat New Jersey). Veel persoonlijke verhalen dus. Op Mondo Amore is ze opnieuw persoonlijk. Nu minder over de plek waar ze vandaan komt, maar meer over haar eigen leven: over het einde van haar oude band, over het einde van haar platencontract, over het einde van een lange relatie. Wat ook nog is gebleven, vergeleken met haar eerdere werk, dat zijn de duidelijk hoorbare Phil Spector-invloeden.

Grootste verschil met Neptune City, is dat waar ze toen nog zoet was, ze nu ‘kloten’ heeft gekregen. Wat te denken van een tekst als “And if she keeps on spreading rumours // Well that bitch is gonna have to die // ‘Cause my baby don’t lie”. Muzikaal resulteert dit in minder ‘poppy’ liedjes, maar veel meer (volwassen) Bluesrock, zelfs in psychedelica. Atkins is ongelooflijk gegroeid, van een zangesje is ze een (rauwe) muzikante geworden. Niet alleen in de muziek, ook in de teksten.

Atkins’ stem is nog beter dan die al was: ze heeft ongelooflijk veel power, komt soms met enorme uithalen, waarbij je toch het gevoel krijgt dat ze nog maar halverwege haar kunnen zit. Haar stem doet af en toe denken aan die van Chrissie Hynde. Dat roept automatisch herinneringen op aan The Pretenders, in hun topjaren welteverstaan. Dat geldt voor iedere vergelijking die opkomt, dat het gaat om een band op topniveau. Grappige is, dat zodra zo’n naam boven komt, die al snel wordt verdrongen door weer een andere. Om het bij twee namen te houden, zo komen bijvoorbeeld The Stones (This Is For Love) en Roxy Music (Cry, Cry, Cry) in gedachten voorbij.

En toch, deze acts zijn het absoluut niet, daarvoor zijn er te veel verschillen. Nee, dit is echt die Nicole Atkins van Neptune City. Die ooit leek mee te gaan op die enorme stroom van vrouwelijke singer-songwriters. Vergeet die allemaal maar even en luister vooral eens naar Mondo Amore. Dit is zeker geen album waarvan je over een paar jaren roept “dat het ook nog ergens in de kast staat”. Dit album draai je dan nog steeds, met veel plezier. Omdat het vol staat met prachtige nummers!



  1. Vultures
  2. Cry Cry Cry
  3. Hotel Plaster
  4. You Come To Me
  5. My Baby Don’t Lie
  6. This Is For Love
  7. You Were The Devil
  8. War Is Hell
  9. Heavy Boots
  10. The Tower