Als je als artiest maar lang genoeg meegaat, komt er vanzelf een moment in de carrière dat je vooral nog aan het terugkijken bent. Er zijn heel veel manieren om met je eigen catalogus om te gaan en het is bijzonder om te zien dat de drie nog levende bandleden van Pink Floyd daar elk op een heel eigen manier mee omgaan. David Gilmour heeft een paar jaar terug duidelijk zijn stelling genomen en recent brachten drummer Nick Mason en bassist/frontman Roger Waters elk live-registraties uit waarin zij duidelijk hun kant van het verhaal vertellen. De Roger Waters-recensie vind je HIER, hieronder bespreken we Live At The Roundhouse van Nick Mason’s Saucerful Of Secrets.

Zoals de naam van de band al doet vermoeden, focust Nick Mason zich met zijn live-optredens vooral op het hele vroege werk van Pink Foyd. Pakweg tot en met 1970 met één uitschieter naar boven (One Of These Days en Fearless van Meddle uit 1971). Ergo, hij doet het niet voor het geld, want met dit werk bereik je toch vooral de liefhebbers van het meer psychedelische en puntige Floyd-werk. The Roundhouse is dan ook maar een relatief klein zaaltje, maar de lol hoor je er vanaf en werkt ook erg aanstekelijk als deze (onder meer in het bijna als een spreekkoor meegezongen Fearless).

Naast drummer Mason bestaat de band uit gitarist/zanger Gary Kemp (juist ja, die van Spandau Ballet), bassist/zanger Guy Pratt (al sinds 1987 ook bassist in het Waters-loze Pink Floyd), gitarist Lee Harris en toetsenist Dom Beken (onder meer The Orb). Ze gaan het optreden in als een stel jonge honden met een vurig Interstellar Overdrive en pakken vervolgens lekker door met een heel fijne uitvoering van spacerocker Astronomy Domine. Daarna gaat de band de diepte in. Lucifer Sam van het Floyd debuut The Piper At The Gates Of Dawn, genoemd (en euforisch onthaald) Fearless en terwijl je luistert valt ineens weer op hoe avontuurlijk het vroege Pink Floyd-werk was. Juist het avontuurlijke heft men behouden door het niet slaafs na te spelen en er een vrije manier van musiceren tegenaan te gooien. De fraaie toetsenpartijen van Dom Beken moeten hierbij zeker even worden genoemd. Het is precies dat nieuwe likje verf dat ervoor zorgt dat de set geen seconde oubollig of stoffig wordt.

Goed, het is ook niet allemaal perfect en soms ronduit rommelig. Maar dat is in dit geval de charme. En op die manier is het ook gewoon erg lollig dat er een tamelijk kale Atom Heart Mother in combinatie met If wordt gespeeld of een olijke versie van Bike, die nergens een muzikaal hoogstandje te noemen is maar wel een glimlach van oor tot oor op je gezicht tovert. Wie de band even enthousiast maar muzikaal veel meer zwalkend in Carré heeft zien optreden in 2018, had niet kunnen bevroeden dat het project een jaar later (deze opnames stammen uit 2019) tot een goed geolied en bovenal spetterend geheel zou uitgroeien.

Tenminste, zo is het als je naar de dubbel-cd luistert die in het leuke boxje zit. Zet je de dvd op zie je dat speelplezier nog steeds en muzikaal is er natuurlijk niks veranderd. Alleen is het allemaal wat minder enerverend om naar te kijken. Mason zit als een soort bandmascotte pontificaal en een beetje zuinig kijkend op zijn drumkruk, Pratt stuitert er regelmatig als een soort Malle Eppie voor langs en de rest van de band ziet er uit alsof ze net de pub uit zijn komen wandelen en hebben bedacht nog even een moppie te willen spelen. Het spontane dat de cd-versie zo kenmerkt, wordt ineens een soort vrijblijvendheid als je er beelden bij hebt. Desalniettemin een erg leuke release, die heel goed op zichzelf kan staan naast het megalomane geweld waarmee Waters gelijktijdig in de schappen ligt en stiekem misschien wel de leukste van de twee is.