Avalanche 1984; dreigend vanuit het diepste van de ziel.
Avalanche 2020; fragiel vanuit het diepste van de ziel.
Het beest is getemd en getransformeerd tot een zacht lovely creature.

De Leonard Cohen cover geeft exact die fase weer waar Nick Cave zich hedendaags in bevindt. Een humaan persoon die zijn verdriet met zijn luisterende publiek deelt, en waar nu behalve bezinning en verdriet gelukkig ook ruimte voor humor en zelfreflectie is. Een lach en een traan, met een openhartige gastheer. Met Warren Ellis als enig The Bad Seeds zekerheid betreedt hij de podiums om de nodige indruk achter te laten. Niet alleen met zijn songs, maar soms nog meer met de verhalen daarachter. De amicale verstandhouding is uniek in het leven van Nick Cave, die daar vrijwel geen vriendschappen in toelaat, maar de laatste jaren deze steunbetuiging wel accepteert. Het tweetal staat aan de basis van het intieme Push The Sky Away, het persoonlijke Skeleton Tree en het Ghosteen rouwproces.

Wil ik wel opnieuw geconfronteerd worden met de nummers die aan het overlijden van Arthur Cave herinneren? Ik weet het niet. Blijkbaar laat Nick Cave het toe om dit nogmaals te delen. Hoe houden de sobere tracks zich staande als ze van de volwaardige albums geamputeerd worden en in momentfracties voorbij komen? Want daar draait het grotendeels bij B-Sides & Rarities (Part II) om. Zeker nu de aandacht vervlakt en het dit jaar verschenen Carnage naar de achtergrond verdwijnt. Gewoon weer een prima plaat, maar dan zonder de impact van het vorige werk. Toch ben ik blij dat Nick Cave ervoor kiest om een doorstart te maken, al kan ik het ook begrijpen als het nu klaar is. Prima dus dat hij doordacht een andere keuze maakt.

Het luchtige Hey Little Firing Squad, Fleeting Love en het Bruce Springsteen achtige Accidents Will Happen gaan terug naar het 2008 van Dig, Lazarus, Dig!!!. Nick Cave die zich met foute pornohangsnor als een gladde onbetrouwbare ladykiller neerzet. Het is jammer dat er geen restmateriaal uit de gelijktijdige zwaar rockende Grinderman periode op de plaat staat. Het is dan ook een Nick Cave & The Bad Seeds samengesteld geheel, en daar staat dit project los van. Zonde, want juist dat afwijkende vuige zwartgeblakerde hoofdstuk is een mooie aanvulling. Alleen de duistere missing link Vortex is hier aanwezig. Jammer dat deze smerig gespeelde gitaartrack het toen niet haalde. Vortex behoort tot de hoogtepunten uit deze tijd, en bewijst nogmaals de zorgvuldigheid van de uiteindelijke songkeuzes.

Het met Debbie Harry gezongen Free To Walk is een mooi eerbetoon aan Jeffrey Lee Pierce, de The Gun Club stadsduivel die zijn liefde voor Miami en Las Vegas bezingt, en waar The Bad Seeds gitarist Kid Congo Powers zijn roots heeft. Leuk, maar beide artiesten kunnen beter, de onderhuidse spanning die hij bij andere gastzangeressen oproept ontbreekt hier. Het treurend Warren Ellis Avalanche vioolspel overtuigt en is een mooie aanvulling op het pianospel van de The Idiot Prayer filmsetting. Vreemd genoeg ontbreekt deze op de albumversie van het concert, al gaat mijn voorkeur naar die loeizware eerste From Her to Eternity opende coverversie uit.

King Sized Nick Cave Blues is de letterlijke observerende beschrijving van de Push The Sky Away albumhoes, de gordijnen openen zich echter pas bij de binnendringende Instrumental #33 zonnestralen en het prachtige liefdevolle Glacier. Het overdonderende Needle Boy is een bekentenis van de junk Nick Cave die de zelfkant van het leven opzoekt. Als een graatmagere schim spookt het met de duivelse Lightning Bolts bliksemstralen rond. Verdovend als drugs, nadreunend als een cold turkey. Kant en klaar songs die niet op het dromerige Push The Sky Away (welke emotionele titeltrack hier wel live op te vinden is) passen maar die wel die onheilspellende nachtlevenstempel dragen. Opium Eyes hoort in het rijtje tussen Needle Boy en Lightning Bolts thuis, en handelt ook over zijn verslavingsdrang, maar is van een later tijdstip. In diezelfde lijn ligt het typische Nick Cave spoken word voordracht Animal X, een presentje om de Record Store Day te promoten. Het breekbare Give Us A Kiss staat op de 20,000 Days On Earth soundtrack maar is qua sfeer vergelijkbaar met het latere Skeleton Tree.

Het elektronische First Skeleton Tree, gemaakt op een zondagochtend voor de dood van Arthur Cave, heeft al dat lugubere voorgevoel. Tijdens het werkproces vormt zich een verstikkende doodskleed over de opnames heen, welke het verdere verloop in gitzwarte duisternis doopt. Hell Villanelle, de ommezwaai, de stilstand met dreunende hartaanval drones die alle zekerheden ontnemen en er helemaal niks voor teruggeven. Doordat de setting van Skeleton Tree door de dramatische gebeurtenis in een klap totaal verandert, blijven er veel ongeschikt geraakte nummers liggen. Sudden Song wordt al in het beginstadium geschrapt, First Girl In Amber is te jazzy, ook het zachte Life Per Se en het zeer passende Steve Mc Queen zijn plotseling onbruikbaar. God is een filmacteur die de touwtjes in handen heeft, en deze abrupt doorknipt.

Big Dream leidt uiteindelijk tot de bezongen Ghosteen hemelweg. Euthanasia, de ademloze pianoballad van The Idiot Prayer, die daar zo mooi in de lichtval van de goudbruine zonnestralen tot zijn recht komt. Earthlings wordt ook al vaak live uitgevoerd, en het is vreemd dat deze sleutelsongs op Ghosteen ontbreken. First Bright Horses en de ritmische First Waiting For You veldslag zijn voorstudies van de uiteindelijke Ghosteen versies. Bij Heart That Kills You wordt het akkoordenschema van The Mercy Seat erbij gepakt om tot nieuwe ideeën te komen. Ondanks de impact van de gekozen tracks is deze minder indrukwekkend dan B-Sides & Rarities (Part I). Daar betreft het een langere periode, en het blijft een gemiste kans dat Grinderman totaal genegeerd wordt.