Je kan deze zomer gewoonweg niet om hem heen. Nick Cave domineert en regeert op de festivals. Hij is een ceremoniemeester, een priester, brengt zijn geloofsovertuiging aan de man en voegt met het soulkoor nog zoveel meer bezieling aan zijn performance toe. Kan dat? Natuurlijk kan dat! Nick Cave heeft het publiek van het begin tot het einde in zijn greep. Natuurlijk speelt de keuze van zijn tracks in de Peaky Blinders serie een enorme grote rol in het succesverhaal. God Is in the House, je bent getuige van een publieke kerkviering, hoe diep kan je als artiest gaan.

Concertfilms volgen elkaar in hoog tempo op, Nick Cave verruilt zijn The Bad Seeds voor alleen Warren Ellis in de begeleidersrol, en slaat vervolgens keihard met een nieuwe geoliede bandsamenstelling toe. Nick Cave laat het rommelige verleden achter zich, en staat tegenwoordig voor perfectie garant. Het is een rasartiest, een entertainer. Op het podium is er geen ruimte voor persoonlijk verdriet, en dat hoeft ook niet. Wat de platen betreft is dat een ander verhaal, Nick Cave heeft altijd al een haat-liefde relatie met God, het geloof en het vertrouwen daarin. Met Seven Psalms komt hij voor de zoveelste keer met zichzelf in het reine. Men kent de geschiedenis onderhand wel, en veel puristen haken nu wel definitief af. Prima, ieder zijn ding, voor mij overtuigt Nick Cave nog steeds, zeker als hij zich klein, kwetsbaar, eenzaam, ja vooral eenzaam opstelt.

Seven Psalms staat volledig op zijn eigen naam, zonder The Bad Seeds en zonder Warren Ellis, al is zijn aandeel onmiskenbaar voelbaar en tastbaar. Zeven religieuze psalmen, zeven spoken words, zeven momenten voor berusting en bezinning, met uiteindelijk die bijna 12 minuten aan innerlijke Psalm Instrumental kalmte. Nick Cave overstijgt zijn demonen, bestrijdt zijn grootste angsten (de ergste hebben al twee keer een vernietigende werking achter gelaten). Seven Psalms is een aanvulling op de Red Hand Files helpdesk, waar Nick Cave zijn persoonlijk advies en visie op gestelde vragen geeft. Het lijntje met God, als aardse volgeling en ondersteunende spreekbuis. Het verrotte schrikbeeld uit het verleden is tot een helend steunpunt getransformeerd. God schiep de wereld in zeven dagen, Nick Cave heeft zeven dagen nodig om Seven Psalms te maken. Niet te vergelijken, de wereld is ook maar een slordig uitgevoerd eindresultaat, ver verwijdert van volmaaktheid toch?

Het spoken word idee is ook niet helemaal nieuw. In het verleden draagt Nick Cave zo al eerder zijn gedichten aan het publiek voor, en de And the Ass Saw the Angel boekvoordrachten zijn welbekend. Het grote verschil is die muzikale vormgeving. Seven Psalms voelt als een Ghosteen epiloog aan. How Long Have I Waited? is griezelig zwaar deprimerend. Nick Cave is klaar om God te ontmoeten, klaar voor het onaardse paradijs, klaar met het leven? Zijn woorden raken, roepen stilte op, en laten je in alle rust over de voortgang van het bestaan nadenken. Die doelstelling is belangrijker dan de schoonheid van de korte lofzang liederen. Het staat nog boven het geloof, universeel met de hogere macht als metgezel. Het hemelse verlangen, gezongen vanuit de krochten van de hel. Nick Cave, vaak vergeleken met Leonard Cohen, graaft hier juist dieper in een latere lugubere Scott Walker begeleiding.

Have Mercy on Me is een terugblik op de Nick Cave van vroeger, roekeloos, verslaafd, gewelddadig confronterend. Destructief met de toekijkende duivel op zijn schouder, E.V.I.L. op zijn vuist getatoeëerd. Veilige geborgenheid, I Have Trembled My Way Deep vader en zoon liefde. God Is in the House en opent zijn poorten in I Have Wandered All My Unending Days. De hoeren, de junkies, de zatlappen, hij verwelkomt ze als trouwe volgelingen, dienaars bijna. Such Things Should Never Happen grijpt naar zijn persoonlijke verlies terug. Prachtig beschreven, de woorden zeggen genoeg, niks aan toe te voegen.

A mother holds her baby to her breast
She trusts in you, yet does not dare to breathe
As the baby sparrow falls from its nest
As the mighty oak does not appear to see