Push The Sky Away is alweer het vijftiende album van Nick Cave & The Bad Seeds. En hun eerste album sinds Dig, Lazarus, Dig!!! uit 2007.

Na het opnemen van een tweede album met het stevig en rafelig rockende Grinderman, het schrijven van de film scenario’s voor The Proposition en The Lawless, en het debuteren als regisseur van die laatste film, was het einde van 2012 eindelijk tijd om het vijftiende Nick Cave & The Bad Seeds album op te nemen. Zonder Bad Seed van het allereerste uur Mick Harvey (met wie Cave ook The Boys Next Door en Birthday Party oprichtte) en met wederom producer Nick Launey met wie ook de zeer succesvolle albums Nocturama (2003), Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus (2004) and Dig, Lazarus, Dig!!! (2008) werden opgenomen. In Zuidelijk Frankrijk dook Cave met nieuwe songideeën met zijn Bad Seeds de studio in om zijn songs echt vorm te geven.

Push The Sky Away ligt duidelijk in het verlengde van de albums Nocturama en Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus en heeft diezelfde prachtig sobere sfeer en warme arrangementen. De songs hebben dan weliswaar een rustig tempo maar ze hebben wel degelijk die van Cave & The Bad Seeds zo vertrouwde onrustige onderstroming. Hoe prachtig en sfeervol songs als We No Who U R, Wide Lovely Eyes en Mermaids (I Believe in God, I Believe in Mermaids too) ook klinken, de teksten zijn nogal wat heftiger dan je op het eerste gehoor zou denken. Cave’s obsessie met dood, geweld en sex krijgt wederom alle ruimte. En hoe onrustig en weerbarstig de carrière van Cave ook begon, de laatste jaren heeft Cave zich nog meer ontwikkeld als briljant verteller/voordrager, is ook steeds meer zanger geworden ook.

Zoals reeds eerder aangegeven heeft Push The Sky Away een fraaie rustige sfeer, al duwen de prominente baslijnen van Water’s Edge en We Real Cool wel heerlijk op. Het wonderschone Jubilee Street is eigenlijk de eerste song op het album die een heftiger uitbouw kent en dynamisch eindigt. Ook het indrukwekkende Higgs Boson Blues, de voorlaatste song van het album, kent zo’n structuur en krijgt een heerlijk onrustig, heftige afsluiting. Juist in die songs valt ook op hoe weinig echt gitaarwerk het nieuwe album in de andere songs kent. Iets wat overigens geen moment stoort. Alle songs beklijven optimaal en het album afsluitende titelnummer, puur gedreven door een prachtig sferische keyboardlijn, doet je snel naar de speler haasten om het album nog een keer te beluisteren. Push The Sky Away is een ijzersterk Cave album en een prachtige aanvulling op een indrukwekkend oeuvre.