Old Valentine is een debuutalbum waar je als singer-songwriter van mag dromen. De cd kent erg toegankelijke, frisse muziek die teruggrijpt naar artiesten uit de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw. En toch klinkt het niet gedateerd, het klinkt eigenlijk van alle tijden. Of beter, als een album dat niet mag ontbreken in de kast van liefhebbers van integere singer-songwriter muziek.

Voordat de superlatieven door de hoeveelheden ervan aan kracht verliezen, eerst maar iets meer over de artiest zelf: Nic Dawson Kelly komt van oorsprong uit Sheffield en woont nu afwisselend in Brighton en Reading. Voor hij daar kwam heeft op veel andere plekken gewoond: in Groot Brittannië (Londen, Derby, Leeds, Reading, Brighton), in Ierland (Galway), in Frankrijk en zelfs in Argentinië. Dat leven is hem niet alleen aan te zien, je hoort het ook aan zijn muziek: een freestyle, bohemien geluid.

Ander gevolg van al dat gereis was dat hij weinig onderwijs heeft gehad. Of zoals Nic het zelf zegt: “What I did learn was from my father’s bookshelf and the records that I’d hear from the back of the car.” Een mooie leerschool natuurlijk, als je kunt zeggen dat je docenten mensen zijn als Buddy Holly, The Everly Brothers en vooral Dylan and Waits.

Die invloeden zijn op Old Valentine zeker te horen. Toch hoor je ook absoluut een eigen geluid. Door de combinatie van genres in de nummers, door de instrumentkeuzes en zeker ook door Nic’s meer dan bijzondere stem. Die door de vibratie (af en toe bijna geblaat) soms doet denken aan Brian Ferry in zijn oude Roxy Music dagen. Het nummer The Musician had begin jaren 70 trouwens ook zeker niet misstaan op een van hun albums.

En zo staat het geheel als een huis, de cd is een coherent geheel. Op Delicate na, de enige vreemde eend in de bijt, dat als minst toegankelijke nummer toch wat afsteekt bij de rest. De andere nummers zitten, ondanks dat niet iedereen gecharmeerd zal zijn van de stem, toch snel in je hoofd geramd. En dat is misschien wel de kracht van het album: de toegankelijkheid die voortkomt uit de schijnbaar eenvoudige schema’s. Terwijl dan toch weer elke keer een verrassend extra voorbijkomt: de ene keer zijn het de instrumenten die je niet zou verwachten, de andere keer is het een opmerkelijke bridge.

Misschien zijn die extra’s ook wel te danken aan de bijdrages van de vele bekende gastmuzikanten: Jim Barr (Portishead), Mick Talbot (Style Council, Dexy’s), Tom Mansi (Donovan) en Marco Nelson (Primal Scream), allemaal hebben ze hun steentje bijgedragen. Nic hierover: “We’d have these people coming and going, improvising a part on an old eight track then heading off.” Dat frisse en ongedwongene, dat is goed hoorbaar.

Door de veelheid aan genres is het album lastig om in één hoek te drukken. Aan de andere kant is het juist erg makkelijk om aan te bevelen aan een breed spectrum van muziekliefhebbers. Laat de kritiek op Old Valentine kort zijn: een album met slechts tien nummers is echt niet meer van deze tijd. Al helemaal niet als het gaat om iemand waarvan duidelijk is, dat hij genoeg inspiratie heeft opgedaan om elk jaar weer te verrassen met veel nieuwe, prachtige nummers.

Het grote podium heeft Nic tot nog toe alleen betreden als voorprogramma (voor acts als bijvoorbeeld Adele), toch zit een grote UK tour eraan te komen. Laten we hopen dat de oversteek naar ons land niet lang op zich laat wachten.