Mocht je je afvragen wie die opmerkelijke verschijning met zijn lange, rossige dreads is, je hoeft niet te kijken: doe gewoon je ogen dicht en blijf vooral even luisteren. Heus, het zal je bevallen, de muziek van Newton Faulkner, één van de nieuwe, grote beloftes van over het Kanaal.

Sam Newton Battenberg Faulkner ziet op 11 januari 1985 het levenslicht, in het heuvelachtige graafschap Surrey, even ten zuidwesten van Londen. Al jong komt hij in aanraking met muziek en leert hij gitaar spelen. Rond zijn 17e wordt hij bassist in een Green Day coverband, om na korte tijd toch maar solo te gaan. Opvallen doet hij niet alleen vanwege zijn uiterlijk, zijn manier van gitaarspelen mag toch ook minstens opmerkelijk genoemd worden: naast gewoon spelen op het instrument, gebruikt hij het ook voor percussie. En zo zet singer-songwriter Faulkner zich met debuutalbum Hand Built By Robots in eigen land al in 2007 duidelijk op de muzikale kaart. In Nederland laat het grote succes nog enigszins op zich wachten, door opvolger Rebuilt By Humans zal dat veranderen.

Vreemd genoeg begint het album met een korte interlude, wierna Faulkner verdergaat met Badman, een nummer dat qua speelstijl eerst doet denken aan Michael Chapman en wat later ook een Talking Heads gevoel oproept. Hoe dan ook, een heerlijke binnenkomer!

If This Is It valt op door het eerder genoemde ‘getrommel’ op de gitaar, maar belangrijker, het nummer laat goed horen hoe ontzettend goed Faulkner kan zingen. Op nog geen derde van het album wordt al duidelijk hoeveel hij is gegroeid. Soms misschien wel wat neigend naar het zoetsappige, wat bijvoorbeeld geldt voor Lipstick Jungle: een nummer dat ook goed zou passen op een John Mayer-album, maar gaandeweg toch uitgroeit tot meer dan zo’n lieflijk hoe-krijg-ik-je-in-mijn-bed-liedje waaraan laatstgenoemde zich nogal eens schuldig maakt.

Kraker van de cd volgt daarna: Been Thinking About It laat een kwetsbare Faulkner horen, een werkelijk prachtige muzikale ballade waarin de nog maar 24 jarige toch geloofwaardig contempleert over leven en liefde. Zang, gitaar, een mooie tekst en veel gevoel. Echt erg mooi!!

Na een vrolijk Let’s Get Together komen we bij weer zo’n al eerder genoemde interlude. In totaal vinden we er vijf terug op het album. Ook deze derde mag eigenlijk niet zo heten, aangezien er toch echt flink in gezongen wordt. Het mag de pret zeker niet drukken, het is de langste én de leukste van de vijf: She’s Got The Time 2 is een folky skiffle met mooie samenzang die hopelijk nog eens gepromoveerd wordt tot volwaardig nummer.

Heel anders zijn vervolgens Won’t Let Go en First Time, twee nummers met een beat die doet denken aan een discotrack. De cd is zo een prettige afwisseling van uptempo en ballads. Dat maakt het soms lastig om te bepalen of je nou te maken hebt met vlees of vis. Zeker is dat je met iets te maken hebt, iets moois. Faulkners stem, de melodieën, de teksten, het staat allemaal als een huis. De meeste nummers zitten al na één keer luisteren in je hoofd geramd. En dat is met achttien nummers natuurlijk knap. Goed, áls er dan toch kritiek moet komen, misschien zit het allemaal wel iets té goed in elkaar.

Het album eindigt met I’m Not Giving Up Yet, zeker geen typische afsluiter: opnieuw een ballade, mooi gitaarspel, prachtige zang. Een ingetogen begin dat eindigt in een indrukwekkende apotheose. Vier letters en een uitroepteken zijn voldoende: mooi!

Vergeleken met Built by Robots klinkt Faulkner volwassener, voller, completer. We horen meer instrumenten, je merkt dat goed is over nagedacht over de nummers, de arrangementen, de volgorde. Het album maakt ook duidelijk dat Faulkner een muzikant is die je makkelijk alleen op een podium kan, maar waar je ook een band omheen kunt bouwen. Laat dat een uitdaging zijn om hem live te gaan bewonderen. Want hoe goed het album ook is, Faulkner komt live nog steeds het allerbeste tot zijn recht!