Neil Young
A Letter Home
Zo actief als Neil Young blijft grenst aan het onmogelijke. Op zijn 68ste maakt hij met A Letter Home alweer zijn elfde album in de nieuwe eeuw. Het is een opvallend album geworden dat hij samen met Jack White opnam.
Het beluisteren van het nieuwe album stuit gelijk op een raar vooroordeel. Was juist Young geen voorstander van het meest verfijnde geluid dat we kunnen krijgen en is het door hem bedachte Pono daar geen geweldige afspiegeling van? De songs voor A Letter Home werden juist op een oude manier opgenomen met een Voice-O-Graph die een ‘oud’ en krakkemikkig geluid geeft waardoor alle songs een zeer rafelig geluid geven. Juist omdat Young voor A Letter Home een collectie covers heeft gekozen die hem na aan het hart liggen klopt de vorm echter volledig. Al moet je soms wel even door het slechte geluid heen luisteren. Met alle respect, het lijkt soms net of je naar net ontdekte oude demo’s van Young luistert.
De collectie covers die Young echter koos is uitstekend. Met songs van Phil Ochs, Bob Dylan, Gordon Lightfoot, Willie Nelson, Everly Brothers en Tim Hardin heeft hij een fijne keuze gemaakt die hem allen goed liggen. Zijn voordracht in alle songs is intiem (de opnamen werden gemaakt in een studio niet veel groter dan een telefooncel) en emotioneel. De gekozen tracks brengen Young als fascinerende performer naar voren die als muzikant immer super herkenbaar blijft en zijn bronnen prijsgeeft.
De titel van het album wordt uitgelegd in twee delen. Het album begint met een door Young voorgelezen brief aan zijn overleden moeder waarin hij uitlegt over hoe de wereld er vandaag de dag uitziet. De hilarische verhaallijn over weerman Al en de doden die hij opnoemt die ze de groeten moet doen maken de brief des te interessanter. In een tweede deel, halverwege het album, legt hij uit waarom hij A Letter Home wilde maken en hoe deze, in samenwerking met ‘friend Jack’, tot stand is gekomen.
Hoogtepunten van het album zijn de heel sobere versies van de Gordon Lightfoot songs If I Could Read Your Mind en Early Morning Rain. Met zijn intrigerende uitvoeringen zet Young de songschrijver Gordon Lightfoot prachtig voor het voetlicht. Het absolute hoogtepunt van het album is echter Young’s versie van de legendarische, en door Young bejubelde, door Bert Jansch geschreven song Needle Of Death. Zijn emotionele versie van de heroin overdose song (waar Young er zelf ook een aantal legendarische van schreef) is intens, rauw en puur.
** Van het nieuwe album is ook een zeer uitgebreide boxversie uitgekomen met daarin naast de uitgebreide vinyl versies, een DVD met opnamen in de studio, een 32 pagina tellend boekwerk, de CD en nog eens 6 vinyl versies op doorzichtig vinyl gedrukt en een zevende schijf met daarop een cover van Bob Dylan’s Blowin’ In The Wind.