Dat het Neil Cowley Trio na het meesterlijke, muzikaal rijk geschakeerde, The Face Of Mount Molehill, van twee jaar terug een andere koers zou gaan bewandelen lag in de lijn der verwachtingen. Het album was een opsomming van alles waar het trio al jaren mee onderweg was. En de toevoeging van strijkers bleek een geniale zet.

Hoewel Cowley een volledige Face Of Mount Molehill part 2 in zijn hoofd had besloot hij het roer flink om te gooien en de uitdaging met zijn Trio (naast Cowley op piano, de geweldige Rex Horan op bas en Evan Jenkins op drums) aan te gaan.

Touch & Flee is een kaal klinkend album geworden waarbij puur de sound van piano, bas en drums te horen is. De composities zijn sober in opzet en de arrangementen bevatten veel lucht en ruimte. Het pianospel van Cowley is echter zo super aantrekkelijk, de ritmetandem zo op dreef en de composities zo sterk dat we van een zeer geslaagde en spannende nieuwe stap van het Neil Cowley Trio kunnen spreken.

Gelijk met albumopener Kneel Down is duidelijk dat het trio de diepte opzoekt. Juist doordat vooral Cowley het sober houdt maakt zijn spel des te meer indruk. Vooral ook omdat in die openingscompositie zo duidelijk wordt hoe herkenbaar zijn pianospel is en wat het trio met Touch And Flee van plan is. Winterlude staat daar, met zijn strakke ritme en Cowley’s van rhythm & blues doortrokken spel, weer heerlijk tegendraads tegenover. Het supermooie Sparkling is dan weer vintage Cowley Trio met een weelderige pianopartij die gelijk diep in de ziel raakt.

En zo openbaren zich op Touch And Flee 9 prachtige, tegelijk reuze spannende Neil Cowley Trio tracks. Want wie had ooit verwacht dat het trio ook composities als Bryce en de je ademloos achterlatende albumafsluiter The Art zou kunnen opnemen? Verandering binnen muziek maken, jezelf muzikaal ontdekken is altijd goed en wat Neil Cowley Trio op Touch And Flee laat horen is vol avontuur en verdieping.

Drummer Evan Jenkins en bassist Rex Horan zijn in bloedvorm en Cowley steelt de show met zowel lichtvoetig, dwars als prachtig emotievol spel. Touch And Flee, hoewel flink anders en uitdagender dan het voorgaande werk van het trio, laat eens te meer horen hoe volledig in een eigen wereld hun muziek staat. De gloedvolle productie van held Dom Monks verdient daarnaast zeker ook vermeld te worden.