Needle And The Pain Reaction neemt doorgaans de tijd voor hun albums. Stains is het derde album in tien jaar van deze band uit Gent. In 2008 verscheen er nog een live-EP, en dat is het wel zo’n beetje wat het plaatwerk van de indierockers betreft.

Op het nieuwe album Stains serveert Needle And The Pain Reaction een appetijtelijke portie energieke en bij vlagen vuige rock. Zoals het goede trio’s betaamt, verspilt de band geen muzikale ruimte en blijft alleen de (rockende) essentie over. De band is ooit vergeleken met Dinosaur Jr. en Afghan Whigs. Op Stains waart echter een geest rond die Queens Of The Stone Age en Black Rebel Motorcycle Club in zich verenigt.

Het album opent met de lekkere grooves van Body Shaking, een ideale instapper met eigenwijze praatzang die het nummer absoluut geen kwaad doet. Op sommige andere nummers is het echter juist de zang die niet veel aan de doorgaans prima rock weet toe te voegen. Chicken bijvoorbeeld, is een fijne uptempo track met prima drum- en gitaarwerk die instrumentaal beter uit de verf was gekomen. Deze muziek vraagt om effectieve en dwingende  vocalen of effecten op de stem. In het lekker monotone en trekkende Live Like Dad gaat dit alweer een stuk beter. Orgel erbij en een nieuw hoogtepunt is een feit.

De dynamiek van ‘Chemical One’ is geslaagd al is het geen hoogvlieger op het album. Dat geldt wel voor Crime dat een lekkere zoemende bas en puike gitaarpatronen heeft. Meest opvallend zijn de subtiele dance-invloeden die doorklinken. Ook hier een prettig orgel, zodat ‘Crime’ op alle vlakken scoort.

Na een sterke eerste twintig minuten is de koek wel een beetje op. De rest van ‘Stains’ rockt prima maar beklijft minder. Op Rudy doet Needle And The Pain Reaction overigens wat aan The Cult denken en de afsluiter Plane weet op het einde gelukkig wel weer bij momenten te verrassen.

Natuurlijk, het was voor de band de hoogste tijd om weer eens met een volwaardig album te komen, maar een aantrekkelijk geprijsde mini was wellicht een betere ‘comeback’ geweest. Er staat namelijk voor twintig minuten aan dikke, eigenzinnige én overtuigende rock op Stains. Precies genoeg voor een sterk mini-album.