Als je plakkers na een feestje weg wilt jagen kun je natuurlijk een extreme metalplaat opzetten, maar met muziek van sommige progrock artiesten zoals Neal Morse bereik je uiteindelijk ook hetzelfde resultaat. Een vriendin bestempelde muziek van Morse eens als “muziek voor neuroten.” Dat was nogal aanmatigend. Wat ze vermoedelijk bedoelde is dat de muziek van Morse een losse, soms diffuse songstructuur kent en geen standaardpatroon volgt couplet-refrein-couplet-refrein-solo-refrein-couplet-refrein-refrein. Het is meer bedachte dan gevoelde muziek en daarmee jaag je veel niet-progrock liefhebbers snel mee op stang.

Neal Morse is kortom typisch zo’n artiest die je goed of slecht vindt. Een middenweg is er eigenlijk niet. Fans zullen roepen dat de sterk door Yes, King Crimson en Frank Zappa beïnvloede artiest menigmaal subtiel van tempo wisselt en aardige riffs koppelt aan onvoorspelbare arrangementen aan die je vaak moet beluisteren om te doorgronden. Niet-fans zullen roepen dat het zangwerk ronduit matig is, zelden een pakkend liedje te horen is en de speelduur overdreven lang is.

Naast zijn muziek zullen ook de teksten van Morse voor de nodige beroering zorgen. Sinds zijn bekering zingt Morse namelijk veelvuldig over zijn persoonlijke openbaringen en komt Jezus geregeld voorbij in allerlei liedjes. Slechts een paar keer wordt er redelijk gedweept, maar echt storend wordt het gelukkig nergens.

Testimony 2 is het vervolg op Testimony (2003) en vertelt in geluid de bekering van Neal Morse. Verwacht echter geen gospelliedjes, maar progressieve rock. Er wordt continu op hoog niveau gemusiceerd en dat levert soms boeiende progrock arrangementen op, maar op andere momenten slaat Morse een beetje door. Neem Seeds Of Gold dat maar bijna 26 minuten duurt en als los zand aan elkaar hangt. In zijn tijd bij Spock’s Beard en ook solo heeft hij meer van dergelijke epische nummers gemaakt, maar die zaten toch wel wat beter in elkaar dan dit nummer. Net als bij Six Degrees Of  Inner Turbulence van Dream Theater raak je op den duur de draad van het nummer kwijt. Technisch zit het goed in elkaar en er wordt fantastisch gespeeld, maar een overkoepelende structuur is ver te zoeken. Ook a capella passages als in Time Charger roepen irritatie op. Tenzij je over een wereldstem beschikt, kun je solozang beter achterwege laten. Testimony 2 is muzikaal bij vlagen indrukwekkend, maar te weinig consistent om van een meesterwerk te spreken.