Native Harrow
Happier Now
Ze lijkt weggelopen uit een ander tijdperk en dat geldt eveneens voor de prachtige muziek. Devin Tuel is een klassiek opgeleide zangeres en ballerina uit Newburgh, New York die uit dat beklemmende keurslijf van de conventionele theaterwereld breekt als singer-songwriter met Native Harrow. Als jonge twintiger schuimt ze de clubs van The Greenwich Village af en werkt in de plaatselijke koffiehuizen In new York City om de huur te betalen. Op eerdere werkstukken Ghosts en Sorores verbindt de Britse folktraditie naadloos met de dromerige Laurel Canyon folksound uit de jaren zeventig.
Samen met Stephen Harms reide ze af naar de studio van Alex Hall in Chicago. In Reliable Recorders kwamen eerder fijne werkstukken van JD McPherson, Pokey LaFarge en The Cactus Blossoms tot stand. In die inspirerende, met vintage apparatuur uitgeruste analoge studio, werden negen songs die de jongedame tijdens de tournee voor Sorores vastgelegd. Intieme live-sessies waarbij het akoestische gitaarwerk wordt ondersteund door de verrichtingen van multi-instrumentalist Harms en co-producer Alex Hall.
Can’t Go On Like This is een op sprankelend snarenwerk geënte observatie die de onzekerheid en in een relatie en werksituatie uitademt. In How You Do Things klinkt die frustratie nog sterker door op dartele basloopjes. Als de delicate instrumentatie enigszins versoberd komt de gracieuze zang nog beter tot zijn recht. Het melancholisch Blue Canyon is meer dan een openlijke flirt met de onnavolgbare Joni Mitchell, evenals de met soulvolle gitaarlicks onderbouwde titeltrack Happier Now. In Something You Have is dat een zwierige Hammond die met de zwoele zang van Tuel naar de soul van het Diepe Zuiden reikt en samen met Hard To Take een onweerstaanbaar drieluikje vormt. Round and Round is even een, wat mij betreft overbodige energiek intermezzo.
Het wordt overigens meteen meer dan goed gemaakt met Hung Me Out To Dry, een in onzekerheid gedrenkt epos waarin we ons gewillig laten meedrijven. Bij de afsluiter Way To Light dwalen onze gedachten naar Sandy Denny af. Devin Tuel bedacht dat folkgetinte nummer naar verluidt tijdens de lunchpauze van de derde en laatste sessie-dag, zo wordt het derde werkstuk alsnog op 35 minuten afgeklokt. Die korte tijdsduur is overigens het enige echte minpunt.