We leerden deze muzikant kennen van zijn samenwerkingsprojecten met Steve Gunn, Black Twig Pickers en Pelt. Bowles speelde ook samen met zijn mentor Michael Chapman. Al die invloeden  sluipen in zijn solowerk dat hij verder perfectioneerde en waarbij de gebruikelijke folkstructuren overstegen worden in een meer avontuurlijke benadering.

Op zijn derde soloplaat werkt Bowles moederziel alleen, een clawhammer banjo en percussiearsenaal, soms piano, zijn de enige gezellen van de muzikant in de studio, die eenzaamheid klinkt door in het repertoire, een organische soundtrack waarin vaak een verstilde soberheid primeert.

Chiaroscuro is een langgerekte stilistische pianorapsodie die met avant-garde flirt. Met Black Range verzeilen we in de Appalachen ,de banjo geeft de toon aan op deze muzikale trip die naadloos verderloopt in Hog Jank II. Het van Jeffrey Cain geleende Moonshine Is The Sushine vormt even een vocaal intermezzo, daarna loopt het muzikale spoor verder langs grillige instrumentale paden. In het intimistische lang uitgesponnen I Miss My Dog tast Bowles de grenzen af in een soort meditatie maar  daarbij wordt wellicht ook het incasseringsvermogen van menig luisteraar op de proef gesteld, het is maar hoe je het persoonlijk ervaart