Nate Smith is absoluut één van dé drummers van zijn jazzgeneratie. Hij is zo’n muzikant en songschrijver die hij het muzikaal avontuur zoekt tegelijk zichzelf altijd wil verbeteren. Met zijn tweede Kinfolk album Kinfolk 2: See The Birds legt hij de muzikale lat al net zo hoog als op zijn veelbekroonde eersteling.

Met zijn nieuwe Kinfolk band, met Fima Ephron op bas en Jaleel Shaw op sax, (die ook al in mijn Kinfolk1 band zaten) en (nieuwkomers) Brad Allen Williams op gitaar en Jon Cowherd op keyboards heeft Smith en geweldige band gretige muzikanten bij elkaar. Muzikanten die volledig snappen waar Smith op zijn composities naartoe wil.

Daarnaast heeft Smith een spannende gastenlijst voor het album bij elkaar gekregen: De veel geroemde zanger Michael Mayo, rapper Kokayi, Mint Condition zanger Stokley, violiste Regina Carter, zangeres Amma Whatt, vibrafonist Joel Ross en als toef op de taart ook Living Colour gitarist Vernon Reid en Alabama Shakes zangeres Brittany Howard (op wiens solo plaat Jamie Smith meespeelde).

Kinfolk2; See The Birds is een overheerlijke mash-up aan stijlen en laat wederom perfect horen hoe Smith over jazz denkt. Albumopener Altitude heeft dan nog wel een duidelijke jazzstructuur met fijne solo’s, met opvolgtrack Square Wheel trekt Smith, met de prominente aanwezigheid van Kokayi, heerlijk rap door met rijk geschakeerde hiphop ritmes gevat in een fantastische rockgroove.

Net zo vloeiend duikt de track vervolgens met Mayo de rnb in en blaast Shaw zich via een weergaloze solo naar een extatische finale die gevolgd wordt door heerlijke freestyle van Kokayi die voor het gemak Band Room is gedoopt. Gelijk al zoveel weldaad legt de lat wel heel erg hoog voor de rest van het album zo denk je maar met het daarop volgende en rijk geschakeerde Street Lamp wordt de ijzersterke muzikale lijn moeiteloos doorgezet.

Don’t Let Me Get Away met Stokley op vocalen is dan een eerste rustpunt. Een song die vanuit heerlijk prominente tegelijk losse hiphop ritmes vol de soul induikt. Stokley, de laatste jaren optimaal door de jazz omarmt, heeft een heerlijk warme stem en de strijkers die de song vergezellen maken het er allemaal nog fraaier op.

De vermaarde violiste Regina Carter speelt dan weer mee op het fraaie jazz collage Collision. En lekker starf van leer trekt Smith in Rambo: The Vigilante, dat via de korte stop Meditation Interlude wordt opgestart. Met Smith in een weergaloze drumdrift en zijn band op dezelfde draaicirkel mee dravend komt dan Vernon Reid tot uitzinnig spel de compositie binnen. Lekker dwars opgebouwd en naast Reid ook saxofonist Shaw op de overdrive. Overrompelend. Noem het jazz, noem het rock, noem het jazzrock en je bent je bewust dat een echt goede term voor deze coalitie nog niet gevonden is.

Met I Burn For You, een spannende pop-meets-jazz-meets-rock ballad, duwt Smith ons dan wederom een andere muzikale richting op met Amma Whatt als de perfecte zangeres om dat voor elkaar te krijgen. Ook nog eens opgebouwd met een heerlijke gedreven finale. Hoor die Smith toch eens verrukkelijk tekeer gaan!

See The Birds, eigenlijk het titelstuk, met Mayo en Ross, is een funky soul pop song gedreven door de keys van Cowherd en drums vol op electronics ingezet. De ouderwetse soulballade Fly (for Mike), gezongen met die prachtstem van Brittany Howard, is de ideale afsluiter. Heerlijk loom voorzien van een arrangement in prachtige balans met haar stem.

Kinfolk 2: See The Birds is een album dat net als de eersteling heerlijk heen en weer schiet in stijlen maar toch een fascinerende coherentie heeft. Daardoor een grote schoonheid en rijkdom tot stand brengt en terecht één van de belangrijke jazzalbums van dit jaar genoemd mag worden.