Een geweldige verrassing is het debuut van de uit Virginia afkomstige Natalie Prass te noemen. Opgenomen in de Spacebomb studio’s van Matthew E White en sidekick Trey Pollard, die ook de arrangementen en productie voor hun rekening namen is het simpelweg Natalie Prass getitelde album een ware ontdekkingstocht geworden.

Het album werd opgenomen in de aanloop van het uitkomen van Matthew E White’s baanbrekende solodebuut Big Inner, eigenlijk dus nog in de periode dat White en Pollard net het jazzcollectief Fight The Big Bull achter zich hadden gelaten en nieuwe, al net zo uitdagende, muzikale wegen aan het bewandelen waren.

Prass en White kenden elkaar al van diverse rockbandjes tijdens hun college jaren en toen ze elkaar, nadat Prass via Boston en Nashville weer in Virginia terugkwam werd White helemaal omver geblazen van de songs die Prass geschreven had. Hij wilde zich er dolgraag mee gaan bemoeien en hij kon de Spacebomb studio en de talloze muzikanten die er altijd rondlopen aanbieden. Prass pakte haar kans met beide handen aan en gaf White en Pollard de mogelijkheid om de arrangementen voor haar songs te schrijven.

Dat Prass een fijne, warme stem heeft en geweldige songs schrijft wordt al met albumopener My Baby Don’t Understand Me gelijk duidelijk. Dat de match met White en Pollard een ideale is trouwens ook. Wat een heerlijke weelderig arrangement en wat een geweldige opbouw krijgt de song mee. Het vrolijke en wederom rijk gearrangeerde Bird Of Prey sluit daar naadloos op aan. De soul van het daarop volgende Your Fool weer net zo goed. Het door prachtige strijkers gedreven Christy is al net zo’n weldaad. Zonder twijfel een van de mooiste songs die je dit jaar gaat horen. En dan hebben we alleen het eerste gedeelte van het album nog maar gehad.

Songs als het heerlijk lome en zeer soulfulle Why Don’t You Believe In Me, het prachtige Violently en Never Over You, het gesproken, geweldige Reprise en de zeer fraaie, in de rijkste Amerikaanse traditie door strijkers gedragen, albumafsluiter It Is You zijn al net zo adembenemend.

Het debuut van Prass staat vol met songs die teruggrijpen naar de muzikaal rijke midden jaren 70, een tijd waarin pop, soul en country superdicht bij elkaar lagen. Haar songs hebben de klasse van het beste van de Tin Pan Alley, vooral in de fraaie, persoonlijke, teksten, en immer een weldadige melodie. Het zijn echter de superrijke arrangementen die haar debuut een zo overweldigende sfeer geven. White en Pollard snapten als geen ander wat de songs van Prass nodig hadden om zowel tijdloos als indrukwekkend te worden.