Natacha Atlas
Strange Days
Wat is het ondertussen alweer lang geleden dat de wereld met de oriëntale global sound van Transglobal Underground kennis maakt. Ondersteund door vette beats past deze perfect in het opkomende dance en trance tijdsbeeld. Waar tijdsgenoten voor de meer ambient gerichte aftakkingen kiezen, besluiten deze baanbrekers een meer avontuurlijke weg te bewandelen. Wie gelooft er dat de buikdansende zangeres Natacha Atlas zich tot een veelzijdige diva ontwikkelt, steeds verder van de basis verwijderend die ze in het bijna hitje Templehead legt.
Haar Arabische oorsprong krijgt op Strange Days een flinke injectie aan hedendaagse jazz toegevoegd, welke terecht als een nieuw hoogtepunt in haar toch al niet misselijke repertoire bijgeschreven wordt. Deze in ontwikkeling zijnde nachtclubzangeres heeft nog steeds niks van haar sensuele geluid verloren. Zelfs de medemuzikanten verschuilen zich nederig achter hun instrumenten als ze begint te zingen. Verstrooid en rommelig geven ze aan de gedragen woorden van deze ondergewaardeerde grootheid invulling.
Alcyona Mick die haar vingers amper onder controle heeft als deze haastig als een vurig liefdesspel de piano beroeren. Andy Hamill die met gepaste coolheid zijn contrabas de nodige uitdagende spanking tikjes toedient en het duo Asaf Sirkis en Laurie Lowe die elkaar in het vluchtige drumwerk afwisselen. Alleskunner en mede componist Samy Bishai neemt zijn rol als bendeleider serieus en introduceert in zijn gevolg blazer Idris Rahman, trompettist Hayden Powell en trombonist Robinson Khoury.
Van deze groep medewerkers is Alcyona Mick een naam die in het verleden al vaker aan die van Natacha Atlas gekoppeld wordt. Door haar huidige samenwerking met Samy Bishai is het eenvoudig om ook nu hiervoor tijd vrij te maken. Deze spelers met een breed gevuld curriculum vitae met een ontiegelijk groot overschot aan werkervaring, halen met gemak de andere muzikanten binnen. Hierdoor staan er artiesten in de studio te dringen die zich gezamenlijk al tig keer bewezen hebben, variërend van jazzensembles, klassiek orkesten tot de invulling bij veelzeggende bekende popartiesten.
Als gastzangeressen zijn Tanya Wells,de volgroeide souldiva Joss Stone en Sofiane Saidi met haar aardedonkere voordracht uitgenodigd. Dat haar reikwijdte van Joss Stone ondertussen een stuk wereldser georiënteerd is hoor je terug in Words of a King. Natuurlijk is bekend dat ze op blues gebied haar mannetje staat, maar met meer dieptes en rauwheid in haar vocalen past ze met gemak op deze jazzplaat. Doordat in totaal 25 artiesten zich op Strange Days inmengen vergeet je bijna de ster waaromheen het allemaal draait; Natacha Atlas.
Deze Belgische zangeres is een multi culturele samenleving in een. Met een Marokkaans-Egyptische vader en een Britse moeder is ze de missing link tussen de Oosterse en Westerse gemeenschap. Invloeden die ze vol trots op haar albums verwerkt. Op jeugdige leeftijd doorkruist een vervelende identiteitscrisis haar leven welke ze ondertussen tot haar handelswaar heeft omgezet. Ze laat zich nergens onderbrengen en geeft haar eigen invulling aan het wereldmuziek begrip. Dat deze zangeres zich ooit tussen kunstmatige beats en voorgeprogrammeerde samplers staande houdt is haast niet meer voor te stellen.
De exotische Out of Time blaaspartijen trappen af, met een Atlas die er als een hypnotiserende Kaa Jungle Book karakter verleidend doorheen kronkelt. Ze overtuigt met haar eigen tracks, al past de kapot gecoverde James Brown It’s A Man’s World klassieker er verder prima tussen. Haar triphop benadering wijkt van de overige zelfgeschreven composities af die een stuk puurder van structuur zijn. Deze is in hetzelfde rijtje als de zomerzon Bossanova van Sunshine Day te plaatsen.
Maktoub past perfect in een Bollywood movie, al zitten er in de backings ook genoeg raakvlakken met de Franse chansons verborgen. Feitelijk houdt ze hiermee de deur voor andere uitdagingen open. Powell bespeelt zijn trompet zo dat deze met gemak in een Twotone ska klassieker te plaatsen valt. Dan laat het meer georkestreerde Arabische Min Baad en het dromerige Lost Revolutions op een andere wijze de culturele achtergrond in de jazz samensmelten. Bij die laatste zijn het de viool en cello die de universele straattaal verwoorden. Al is de dreiging van Sofiane Saidi natuurlijk net zo belangrijk. Tanya Wells is echter vrijwel onzichtbaar aanwezig op het aansluitende Inherent Rhythm.
De jazz hoor je ook in het uptempo All the Madness terug, waarbij Alcyona Mick al haar vrijheid benut om de zwart-witte toetsen aan te slaan. Dat Natacha Atlas ons op het einde nogmaals op een prachtig staaltje stembeheersing trakteert is alleen al een genot. Geweldig hoe ze beheerst de plaat met Moonchild afsluit. Nog eventjes op een ijskoningin manier gecontroleerd zelfverzekerd met haar bereik spelen. Steeds meer krijg ik de indruk dat deze dame ons nog lang niet alles van haar kunsten heeft laten zien. Een zegening!
