Geboren in Midway, Alabama en via New York en Florida ergens begin jaren ’60 weer terug in de Big Apple en daar te blijven om haar muzikale carrière verder voort te zetten. Het duurde echter pas tot 2009 voordat de tijd rijp was voor een heus album: What Have You Done, My Brother? Het zinderende debuutalbum van Naomi Shelton, de zangeres waar het hier over gaat. En samen met haar Gospel Queens is er heel wat longvolume in de aanbieding. En hoe dat klinkt is te horen op Cold World, het tweede album van mevrouw Shelton en haar gospelkompanen. En dat verscheen op het nog altijd hele dope Daptone-label.

En zoals het Daptone betaamt, is ook het artwork weer vooral niet geënt op de actualiteit. Op zich een kunst om de vormgeving zo vintage mogelijk te houden, zonder dat het eruit ziet als ware het gemaakt door een stel hobbyisten met wat geripte DTP-software. Wat dat betreft klopt iedere keer alles aan het corporate image van het label uit Brooklyn: de sound, de opnametechnieken, het design en de sfeer moeten vooral niet uitademen dat vroeger alles beter was, maar dat authenticiteit in zijn puurste vorm meer is dan het creeëren van een bedacht décor. Want bij Daptone is alles serious shit.

Alhoewel de gospel behoorlijk doorsijpelt in de muziek van Naomi Shelton, is Cold World vooral een soulalbum geworden met uitstapjes en invloeden uit de country en doowop. Tel daarbij de mono (!) produktie bij op en Cold World is vooral een album waar de 60’s geur uit de speakers dampt. Vergeleken met het debuutalbum is er sprake van een ware vooruitgang: zowel in variatie en kracht van de composities. En dat terwijl What Have You Done, My Brother? al geen misselijk album was. Cold World laat zich comfortabel beluisteren en zijn die 38 minuten snel voorbij. Ook daarin borrelt weer de geloofwaardigheid van Daptone naar boven: aan alles is gedacht, zonder dat het een geforceerde bende wordt, want voor LP’s met een A- en een B-kant was deze speelduur usance. Daptone en de artiestenstal die de community vormen, zijn één grote familie en uit zich dat in de meest kleine details. Dat geeft ook dit album dat belangrijk stuk extra beleving.

Alhoewel Sharon Jones en Charles Bradley feitelijk hét gezicht zijn van Daptone, behoort Naomi Shelton & The Gospel Queens zeker niet tot de tweede divisie van het label, maar wordt Shelton straf naast Jones gepositioneerd. Ook al om aan te geven dat Daptone nog meer in huis heeft dan de bovengenoemde twee kanonnen. En kan Cold World prima staan naar Give The People What They Want, het laatste album van Sharon Jones. En brengt Daptone voor de zoveelste keer weer een onmisbaar album uit. Want waar het gevaar van een overkill aan eenzijdigheid op de loer kan liggen en de soul op een bepaald moment is uitgewerkt, is er bij Daptone nog lang geen sprake van metaalmoeheid.

Met Cold World nestelt Naomi Shelton tot één van de trekpleisters van Daptone en laat Shelton en haar vriendinnen horen dat de combinatie van close harmony, de puntige instrumentatie en de loepzuivere soul voor de volle speelduur als een warme deken over de luisteraar valt. En was de Daptone Super Soul Revue, zoals die neerstreek op het North Sea Jazz Festival enkele weken geleden, al een onvergetelijke gebeurtenis, dat geldt ook voor praktisch al het materiaal dat het label uitbrengt. Albums om heel vaak te beluisteren en een label om heel zuinig op te zijn. Het vroeger van nu in vol ornaat. Naomi Shelton & The Gospel Queens grossieren er massaal in.