Een fijne nieuwkomer aan het Belgische jazzfront is tromboniste Nabou Claerhout. Met haar vaste kwartet, simpelweg Nabou gedoopt, met Trui Amerlinck op contrabas, Mathias Vercammen op drums en de immer geweldige Roeland Celis op gitaar heeft ze een veelbelovende groep muzikanten rondom zich heen verzameld. Hubert is hun eerste EP.

De vibe van de Hubert EP is overduidelijk beïnvloed door haar tijd in Londen en de kennismaking en samenwerkingen in de jonge Britse, zo levendige, jazzscene daar. De sterke composities, allen door Claerhout zelf geschreven, hebben immer een fijne groove en levendigheid waarover het voor Nabou zelf goed soleren is.

Lekker dwarse schakel daarin is, zoals gewoonlijk bij hem, het soleerwerk van gitarist Roeland Celis. In de composities een ware samen-en-binnen-de-sfeer-speler maar zodra hij de ruimte krijgt pakt hij deze volledig op met buitengewoon inspirerend, avontuurlijk en dwars/andersoortig gitaarspel (luister toch eens naar Mind the Gap of Not That Bad). Een heerlijke schakel dus in het kwartetspel.

Maar vooral is het Nabou zelf die met gloedvol spel laat horen dat ze één van de grote nieuwe talenten binnen de, net als London, zo bruisende Vlaamse scene is. Haar spel is technisch sterk en tegelijk aanstekelijk en hartverwarmend. Fijn hoe ze de trombone als jazzinstrument weer even vol in de etalage zet en deze zeer cool laat klinken. Knappe composities met veel variatie schreef ze voor haar eerste EP. En haar wel heel erg mooie blaaswerk in het titelstuk maakt bovenstaande wel heel erg duidelijk.