Mystery Jets is een behoorlijk grote band in Engeland. In Nederland speelt de groep voor beduidend minder publiek maar is ze toch ook een redelijk constante factor, mede dankzij het strakke releaseritme van 1 album per 2 jaar. Mystery Jets stond in 2008 op London Calling en leek met Young Love en Two Doors Down een definitieve doorbraak te forceren. Het album Twenty One werd mede geproduceerd door Stephen Street (Morrissey, Blur, Kaiser Chiefs) en de opvolger Serotonin ging door de handen van Chris Thomas (Sex Pistols, Pulp). Qua producers zat het wel snor, een grote sprong voorwaarts bleef echter uit.

Mystery Jets nam hun nieuwe plaat in Texas op. Het voorgaande Serotonin had zoals gezegd niet helemaal gebracht waar men op had gehoopt en een nieuwe koers leek wenselijk. De titel Radlands is een samenvoeging van de film Badlands uit 1973 en Redlands, het landgoed van Keith Richards in Sussex. Het was tevens de naam van de geïmproviseerde studio in Austin waar Mystery Jets dit laatste album opnam.

Amerika is zeker aanwezig op Radlands. De plaat laat aardige, Amerikaans aandoende pop horen met een seventies tintje, zoals het stemmige The Nothing en het aanstekelijke Greatest Hits, dat doet denken aan Stealers Wheel en dat het verdelen van de platencollectie na een scheiding bespreekt.

Fingerpicking en een uitgesponnen opbouw kenmerken het naar Texas verwijzendende Ballad Of Emmerson Lonestar. Lef kan Mystery Jets dan ook niet ontzegd worden. Soms gaat het echter wat minder goed: het licht psychedelische, rootsy You Had Me At Hello begint fraai en subtiel maar krijgt een koude douche in de vorm van een meerstemmig tweede deel. Lost In Austin blijft verderop steken in een wat clichématige aanpak.

Radlands heeft echter zeker nog een aantal sterke tracks in petto:  het dansbare The Hale Bop, met zijn subtiele world-invloeden en hoge vocalen brengt onverbiddelijk de Scissor Sisters in herinnering. Niet dat dat nu direct een aanbeveling is maar The Hale Bop heeft in ieder geval wel smoel. Beter nog is Sister Everett, een track over een zendelinge met tekortkomingen; met orgel, koorzang, scheurende gitaren én pop appeal is er voor ieder wat wils.

Het hoogtepunt van Radlands staat echter aan het begin. De titeltrack van het album is een melodramatische, gloedvolle popsong in mineur. Een toefje Americana en piekmomenten met een hoofdletter p. Niet in het minst door de vervlochten gitaren die heerlijk jengelen maar ook kletteren als kleine muziekkristallen. Kom hier maar eens overheen met de rest van je album… Dat lukt Mystery Jets dan ook niet. De heren scoren met dit ‘Amerikaanse’ album echter wel een voldoende.