Het is 17 augustus 1975 als de Belgische gitarist en tevens saxofonist Koen De Cauter met een drietal bevriende muzikanten het gipsyjazz orkest Waso Quartet opricht. Ze brengen een aangename mix van flamenco en traditionele volksmuziek te gehore. Na zich een aantal jaren non-actief opgesteld te hebben, zijn ze sinds vorig jaar weer present. Twee zonen van Koen De Cauter, namelijk Waso en Dajo hebben zich ondertussen bij dit gezelschap gevoegd. Zijn derde zoon Myrddin De Cauter is solo actief, en levert met Monstruos Y Duendes – Vol. II: Longhin zijn zesde soloplaat af. Een sprookjesachtige project over monsters en elfjes dus. Eenvoudig tot het goede en het kwade terug te brengen.

Het is een vervolg op het in februari verschenen Monstruos y Duendes Vol. 1 : Myfyrio, en er verschijnen nog twee albums om het vierluik te voltooien. Ondanks dat Myrddin tevens een goede klarinettist is, beperkt hij zich tot de flamenco gitaarakkoorden. Het zonnige Spanje vormt hierbij de inspiratiebron. Hij gaat daar naar de roots van deze muziekstroming terug en in de leer bij verschillende flamenco gitaristen. Het is algemeen bekend dat flamenco zijn oorsprong in Spanje heeft, al zijn het vooral de rondreizende zigeuners die het genre met andere culturen verrijken. De gepassioneerde bezieling van Myrddin De Cauter heeft samen met de pure basis tevens die typerende experimenteerdrift waar de Belgische popscene en jazzmuzikanten om bekend staat. Het Longhin titelstuk heeft alleen al een dubachtig begin, en er wordt flink met tempoverschillen gestoeid.

Met een betere karakterbeschrijving kan Myrddin zichzelf niet introduceren. Zijn onwaarschijnlijke vingervlugheid wordt met ritmisch meeklappen op de houten klankkas afgewisseld. De natuurlijke watervallei klanken van Renato zijn geleend om het gevoel van de inspirerende creativiteit van zijn zuidelijke werkplek terug te laten komen. Emotioneel hoog gepingel laat de vrouwelijke kant van het instrument horen. Niet voor niks zijn er veel blues artiesten die hun gitaar een meisjesnaam toedienen. De vorm van het instrument heeft iets stoers en feministisch in zich. De liefkozende behandeling van Myrddin getuigt hierbij ook van respect.

De klassieke speelwijze heeft het beweeglijke van een brutale flamencodanseres. Voeg daarbij de nodige ophitsende akkoorden toe die een verlangen naar de prachtige Zuid Spaanse omgeving oproepen, maar tevens symbool voor het verlangen naar de liefde staan. De grimmige landschap flarden in het onweersdreigende Mistrau gaan de duistere kant van de meestergitarist op. Een veelvoud van harde nachtmerrie getinte herinneringen worden in een kakofonische wervelwind van zich afgeschud. Op Inyinya maakt hij van galopperende paarden gebruik die de achtergrond bevolken, waardoor er een retro filmisch Western sfeertje ontstaat.

Sixties psychedelica in het dromerige hallucinerende Lahamaïde, waarbij Myrddin een rotsachtige oneffen zijweg bewandeld en de nodige lastige melodieuze obstructies trotseert. Een spannende herbewerking van de sobere versie die op zijn debuutplaat Imre verschijnt. Ook het daarvan afkomstige gejaagde Cassavus mist nu die onheilspellende cello van Marijke Gonnissen en de zware contrabas van broerlief Dajo De Cauter, en ondanks de genialiteit van Myrddin is hij niet in staat om dit alleen te vervangen. Mielandre is eerder in een lange uitgewerkte versie op Lucía Nieve te vinden. De verstillende dramatiek is door een lichtere meer uptempo variant vervangen. Het levert in ieder geval genoeg interessant materiaal op, waardoor er reikhalzend naar de laatste twee hoofdstukken van dit geweldige schouwspel wordt uitgekeken .