My Ugly Clementine zou je kunnen bestempelen als een Oostenrijkse supergroep. Sophie Lindinger (van de gelauwerde band Leyya) wilde een nieuwe band formeren en vroeg hiervoor een aantal door haar gewaardeerde muzikantes, vrouwen die vanuit Wenen de laatste jaren flink naam hadden gemaakt.

Het nieuwe kwartet trad in februari 2019 voor het eerst naar buiten. Op Valentijnsdag om precies te zijn, de tweede toevallige (?) link naar My Bloody Valentine. Maar dat terzijde. Die eerste song was Never Be Yours, een track die de argeloze luisteraar gemakkelijk inpakt door zijn afgetekende dynamiek, de vurige finale en de niet mis te verstane emotie: ‘I’ll never be yours / What can’t I be yours?’. De singles die de band uitbracht in 2019 leidden uiteindelijk tot een uitnodiging voor Eurosonic.

De muziek van My Ugly Clementine is redelijk uitgeklede indiepop waar ieder instrument mooi afgetekend uit de verf komt; het ruimtelijke aspect van postpunk is aanwezig, alsmede het aanstekelijke van de gitaarpop uit de jaren negentig. Nergens direct memorabel maar al met al prima genietbaar en sympathiek. De bandnaam en albumtitel verwijzen natuurlijk naar de citrusvrucht die, net als de muziek van de band, energie geeft en vaak zoet maar soms ook bitterder is.

Het begrip ‘empowerment’ speelt bovendien een rol in een aantal songs. Dit komt mooi tot uiting op de albumhoes. Openingstrack Playground biedt in dat kader een verfrissend perspectief op gelijke rechten, al is het nummer als albumopener niet zo opzienbarend. Bij de derde track, Who, gaan we pas echt de oren spitsen. Lekker wegstuiterende indiepop met pakkende melodielijnen. Op Cool For You klinkt de band wat nonchalant en licht verveeld en wisselt lekker van tempo, om naar het einde toe nog even een lekker snijdende gitaar los te laten. The Good The Bad And The Ugly was in 2019 al vrijgegeven en is een lekker pakkende indiepoptrack met aanstekelijke samenzang.

Het viertal laat zoals gezegd veel ruimte in de muziek en komt vaak ontspannen en beheerst over. Dat is best aangenaam al had de onderkoelde garagerock van Don’t Talk To Me best wat meer mogen schuren en knallen. Naast de aanstekelijke, poppy songs laat de band ook ruimte voor vertwijfeling en onzekerheid. Afsluiter Peptalk (‘For years I have been walking in the shoes of someone else…’) is wel even andere koek: een kale gitaar en breekbare zang. Overstuurde drums en gitaren geven op het einde toch nog een injectie van strijdbaarheid. Een prikkelend einde van een album dat geen opzien baart maar zeker wel aandacht verdient. My Ugly Clementine is een fijne band die Oostenrijk als muziekland mooi weer eens op de kaart zet.