Het is eventjes op nieuw werk van My Morning Jacket wachten. Nou ja even? Na een stilte van vijf jaar is daar dan totaal onverwachts de aankondiging van The Waterfall II. Materiaal waarvan bekend is dat dit overblijfsels zijn van de sessies die de eerste Waterfall plaat vormen. Zelf ben ik wat huiverig en extra kritisch als men met regelmaat vanwege inspiratievermoeidheid naar eerdere opnames teruggrijpt. Al kan dit bij een band als My Morning Jacket net zo goed positief uitvallen. Door de verplichte opsluiting vanwege het corona gebeuren werkt het uit Kentucky afkomstige indierock vijftal in alle rust de nummers verder uit. De basis ligt er nu eenmaal, daarvoor is het niet nodig om de studio in te duiken.

De eenzaamheid en het verlangen naar bezongen hoop staat los van de tot stilstand gekomen wereld, en ligt meer in de relationele sfeer. Jim James verkeert nog steeds in het verwerkingsproces, waarbij acceptatie de weg naar een draagbaar leven vormt. Waarschijnlijk zit de pijn zo diep dat deze hem belemmert om eerder al naar een nieuwe plaat te werken. Hij is ook de ontbrekende factor op Timothy Showalters project Strand of Oaks, waarbij de overige bandleden als sfeervolle smaakmakers voor het filmische landschapsgevoel van Eraserland verantwoordelijk zijn.

Met de Bob Ross-achtige albumhoes sluiten ze bij het jaren zeventig afrokapsel van de schilder aan. Ook deze kunstenaar heeft duidelijk heimwee naar het polaroidtijdperk van voor de disco. Soul en countryrock domineren, en van een haastige maatschappij is nog geen sprake. De sfeer is relaxt en dromerig, met hier en daar nog de achtergelaten psychedelische zaadsporen van de bevrijdende jaren zestig. Waterfall II komt nergens als een lastige verplichting over om een eerder gestarte klus noodgedwongen af te maken. Die eigenzinnigheid hoor je vooral in het funkende heerlijk dansbare Magic Bullet terug waarbij het gesoleer van Carl Broemel bevestigt dat hij nog steeds die waanzinnige experimenteerdrift van voorheen bezit.

Direct word je door het kale dromerige Spinning My Wheels toetsenspel gedwongen om Waterfall II in alle rust over je heen te laten komen. De warmte wordt goedkeurend door zelfverzekerde baspartijen van oudgediende Thomas Blankenship gevolgd. Het is een groot vraagteken waarom zo’n prachtige track zo lang in de kast ligt te verstoffen. Juist in dit langeafstandstijdperk straalt het zo’n overtuigend eenheidsgevoel uit.

Ook de kristalheldere productie van het ritmische sixties Still Thinking bubblegum werkstuk getuigt ervan dat de band helemaal klaar is om opnieuw toe te slaan. Uiteraard is daar op het einde die voortreffende druipende psychedelica. De opgewektheid, die zeker zelfs bij Jim James voelbaar is, geeft overduidelijk aan waarom de songs het nodig hebben om verder te rijpen. Zijn blik is een stuk realistischer en hoopvol. Hoe verder je de plaat ingetrokken wordt, hoe minder de neerslachtigheid aanwezig is.

De jaren van afwezigheid zijn gebruikt om te observeren, absorberen en uiteindelijk te reproduceren. Er is een groot wezenlijk verschil met de gelijknamige voorganger. De psychedelische Britpopinvloeden hebben voor een luchtigere jaren zeventig sound plaatsgemaakt, met hier en daar ruimte voor de Jim James soulpreek in het overtuigende Run It, en het gospelachtige Wasted als een overbluffende meesterzet. Wat een opbouw, en wat een op zijn toppen spelende band horen we hier aan het werk. Heerlijk hoe die groovende psychedelische gitaar met terugkomende seventies riffs zo zwaar en slopend toeslaat.

Het is allemaal net niet perfect. Climbing the Ladder is voor My Morning Jacket te eenvoudig, al wordt er wel leuk met tempoversnellingen gespeeld, en doordat de zang in Feel You iets te ver staat afgestemd zakt het te diep weg. Het verbazende Carl Broemer geploeter maakt veel goed, al verzandt het verder in een veredelde jamsessie. Het blijft hoe dan ook restmateriaal, en hier is dat nog enigszins merkbaar. De armoede ligt duidelijk in het midden van de plaat, ook de Beatles invloeden in het softe Beautiful Love (Wasn’t Enough) missen die sprankeling.

Er wordt op het einde nog sterk met het breekbare folky Welcome Home, een warme knisperende country kampvuurbeleving en het dromerige, tevens in hetzelfde polaroid decennia te herplaatsen The First Time gerevancheerd. Dat My Morning Jacket nog steeds voor alle stromingen die de muziekgeschiedenis te bieden heeft open staat blijkt uit de country- en soulinvloeden waarmee ze een openbare sollicitatiebrief schrijven om gerespecteerd bij een nieuwe groep liefhebbers te worden, die met terugwerkende kracht zich hoogstwaarschijnlijk ook in platen als Z, It Still Moves en Circuital gaan verdiepen.