Love Love Love, hebben we allemaal niet gewoon een beetje meer liefde nodig? Met deze evangelische boodschap trekt het vredelievende My Morning Jacket anno 2021 de wereld in. Laat iedereen in zijn waarde, respecteer andermans keuzes, liefde overwint alle problemen. Natuurlijk is deze hippie-ideologie best kortzinnig, al raakt het wel de kern. We zijn aan een herboren positief ontwikkelingsstadium toe, net als de Amerikaanse indierockers uit Louisville, die na een lange zes jaar stilte uiteindelijk de opvolger van The Waterfall presenteren.

Oké, we worden met een fraaie collectie aan leftovers zoet gehouden, die vorig jaar als The Waterfall II de weg naar het hongerige publiek vinden. Maar ook dan blijft het nog steeds op de vervolgstappen van frontman Jim James wachten die zich als een wereldvreemd genie afzijdig van de publiciteit houdt en in zijn eentje met vers albummateriaal hard aan de slag gaat.

De rest van My Morning Jacket benut die vrijgekomen tijd om een vriendendienst op het magische Eraserland folkrockalbum van Strand of Oaks te vervullen. Door het muzikale antwoord op de emotioneel gedragen beladenheid van Timothy Showalter werpt deze gepassioneerde samenwerking zijn vruchten in de inlevende verfijning van het geluid van My Morning Jacket af. Een hernieuwde start, die niet voor niks als plaat de bandnaam My Morning Jacket meekrijgt. Een cadeautje uit het onbereikbare sterrenstelsel van Jim James, gevormd in een elftal kristalheldere schittermomentjes. Zelfs de gedurfde keuze om hier een drietal lang uitgerekte tracks in te verwerken valt verrassend goed uit.

Diamonds are growing in the garden
Raindrops are filling up the sea
Excuse me, you know I beg your pardon
For this interruption
Now back to regularly scheduled programming

Love Love Love, de single met dat lekkere op de nostalgische jaren tachtig leunende ritme. Een krachtige samenwerking tussen rockende gitaarpatronen en stevig stemgeluid waardoorheen het echoënde refrein en opbeurende teksten de koppeling met die heftige feitelijkheid intact houden. Minder zweverig dan wat je in eerste instantie vermoedt. Regularly Scheduled Programming is juist zeer realistisch. Het afstandig communiceren via internet, de behoefte aan tastbaar contact in de vorm van knuffels en kusjes. Sta op, en durf te leven. Sta op, en plug die verstofte gitaar in en ga spelen. Hallelujah! My Morning Jacket is helemaal terug, en wat hebben we ze gemist. Gelijk is daar die soulvolle bezieling weer. Wat fijn dat herboren gospelpredikant Jim James zijn persoonlijke shit en twijfels overwint.

Doordat vrijwel alle aandacht naar de frontman gaat, vergeet je al snel de overige essentiële muzikanten. My Morning Jacket is vooral een Carl Broemel plaat. Hij laat zijn gitaar in alle eenzaamheid huilen, voegt de psychedelische lagen toe, en zorgt ervoor dat het instrument ouderwets smerig rockt. Aan de horizon is het einde van die langdurige herfst zichtbaar. The Devil’s In The Details laat flarden ronddwalende klassiek elektronische instrumentatie in een verzachtend freejazz bigband klankenlandschap landen. Dat ze veel meer dan een hedendaagse spirituele retro rockband zijn bewijzen ze wel door de wijze geesten uit het verleden in het verwachtingspatroon van het heden te infiltreren.

Tussen de zware levensvragen ontstaat er zelfs ruimte voor het vrolijke Lucky to Be Alive kermisdeuntje, welke als een vreemd eendje hulpeloos rond spartelt en afbreuk aan het verder evenwichtige geheel doet. Een miskleun, waardoor het begrip meesterwerk definitief geschrapt wordt. Toch blijft het leuk hoe My Morning Jacket een spinnenweb aan zijdraden spant door deze track aan With a Little Help from My Friends te verweven. Het belang van goede vriendschap en daardoor lekkerder in je vel zitten.

David Gilmour is de leermeester in het aan Shine On You Crazy Diamond memorerende In Colour, waar de kerkelijke orgelpartijen het jaren zeventig geluid nogmaals dik aanzetten. Laat iedereen in zijn waarde, laat ze als verblindende diamanten schitteren. De regenboog verwijzingen zijn tot de LGBT gemeenschap te herleiden, die eindelijk die lang gehoopte erkenning krijgt. Een geniale zet om de invloeden van deze Pink Floyd klassieker te lenen, zelfs de Out of Range, Pt. 2 achtergrondkoortjes en I Never Could Get Enough knipogen openlijk naar deze progressieve rockgrootheden. My Morning Jacket herpakt zich stukken steviger dan verwacht, waar zo’n zorgvuldig ingecalculeerde stilte toe leidt. Mooi!