My Blue Van
My Blue Van
Neen, het is geen debuut dit titelloze werkstuk, het Utrechtste trio is al aan zijn vierde langspeler toe. Sinds Bas Beenackers zo’n decennium geleden tijdens een zomerse jamsessie met Johan Van Bussel en Dennis Wechelaar een blauw busje opmerkten in hun straat opmerkten, hadden ze meteen een geschiktevnaam om verder te gaan. Hoewel ze de stempel bluesrock al een tijdje ontgroeid zijn verkennen ze een meer avontuurlijk muzikaal territorium. Dat er geen dure opnamestudio noch producer bij betrokken is helpt.
In een tot homestudio omgebouwde garage assembleerden ze met door Beenackers aangeleverde en gezongen teksten en gezamenlijk uitgewerkte muziekjes een nieuw album. En namen uitgebreid de tijd om te experimenteren. De geijkte trioformule wordt overstegen zo leveren ze alle drie bijdrage op toetsen en Beenackers voegt al eens cello en mandoline toe bij zijn gitaarpartijen.
Die ongebonden aanpak werpt duidelijk vruchten af. Het op dartele bas, vervormde gitaarlijnen balancerende Me & You verrijkt met een snuifje psychedelia troont je mee in een persoonlijk en rijk geschakeerd universum dat meerdere luisterbeurten vergt om echt te doorgronden
Ondertussen is het onbevangen genieten van het broeierige Ecstasy, een uit de hand gelopen trip met geestverruimende middelen, of de suggestie van een weldadige stoeiparti? Gansterblues In Bes lonkt naar de rappers van de Amerikaanse Westkust, de combinatie van luie gitaarlickjes met mellotron suggereert de zonovergoten stranden uit dat gebied die eveneens moeiteloos wordt opgeroepen met Not Easy To Lie.
Het ijle soulvolle stemmetje van Beenackers lijkt bij momenten een beetje op het timbre van Sting in een op strakke ritmiek flanerend Catch My Drift en het lome Oh My. De vierde langspeler blijft bovenal een markante en geînspireerde muzikale episode van een getalenteerd trio.