Omdat het complete oeuvre van my bloody valentine vanaf 21 mei (2021) weer in de platenwinkels te koop is, hebben wij besloten uitgebreid op hun muzikale nalatenschap in te gaan. Album voor album beschrijven we wat de Ierse band voor de muziekgeschiedenis betekend heeft.

Het verhaal is bekend: loveless was meer dan twintig jaar lang de laatste plaat van my bloody valentine, de Ierse vernieuwers van de gitaarrock. Die shoegaze-klassieker kwam uit in de herfst van 1991, een week of zes na Nirvana’s Nevermind. Hoewel die laatste plaat in dat najaar alle aandacht naar zich toetrok zou loveless zich weten te ontwikkelen tot een van de meest invloedrijke en gerespecteerde albums van de jaren negentig. my bloody valentine versleet voor loveless 19 studio’s in twee jaar en dreef daarmee het label Creation tot wanhoop. Ook al zou de statuur van de plaat die twee miserabele jaren later goedmaken, loveless betekende wel het einde van my bloody valentine op Creation. Men vergeet door dit legendarische verhaal nog wel eens dat de band al in 1988 relevant was, toen met onder meer de ep you made me realise en het album Isn’t Anything. Hiermee schaarden de Ieren zich bij het rijtje bands dat in de latere jaren tachtig de gitaarrock van nieuwe dimensies voorzag: Sonic Youth, Spacemen 3, Dinosaur Jr en Pixies, om er een paar te noemen. my bloody valentine consolideerde zijn status van spannende gitaarband met de ep’s glider (1990) en tremolo (1991).

De eerste achttien minuten van m b v voeren direct terug naar de dromerige gitaarstormen en zweverige zang van loveless: geluidslandschappen waar lawaai bedwelmt en waar zoetigheid prikkelt. Alsof we in de epiloog van loveless zijn beland. Opener she found now is de uitgestoken, wenkende hand uit het verleden. only tomorrow is een prachtige, lome zweefpopstorm, gezongen door Bilinda Butcher. De typische tremolo-sound van Kevin Shields waaiert over who sees you.

Dit openingstrio trekt de kleurrijke geluidsmuren hoog op en het is goed dat is this and yes hierna lucht geeft. Opvallend is de hoofdrol voor het orgel. Stilte na de storm. Hierna domineren de prachtige gitaarvondsten weer op if i am, samen met Butchers betoverende zang. Het is na het eerder genoemde only tomorrow het tweede en laatste ‘zweefpopnummer’ dat de band laat horen. Het hierop volgende new you doorbreekt de gitaartrip met stevige beats. Toch heeft deze pakkende, lichtvoetigere track ook een zekere popappeal.

Tot dusver weet my bloody valentine zeker te overtuigen, zij het dat de muziek niet duidt op progressie of  nieuwe wegen. Alsof de band zich dit bewust was in de studio volgen tenslotte drie afwijkende tracks. another way wordt enigszins ontsierd door lompe beats maar in de vreemde, vrije kakofonie ontwaren we toch weer fijne passages. nothing is laat vervolgens meer dan drie minuten ongeïnspireerd industrieel gejengel horen. Dit had beter gewerkt als break in een nummer dan als albumtrack en je krijgt dan ook de neiging de woorden van de titel om te draaien. De final van m b v is echter groots. Hoewel wonder 2 niet bij de allerbeste tracks van dit album behoort, is het toch een imposante afsluiter. Een wervelwind die klinkt als een duel tussen gitaren en drum & bass-beats. Op de startbaan van een vliegveld.

my bloody valentine weet ook anno 2013 nog, zovele jaren na hun ‘hoogtijdagen’, moeiteloos bewondering en verwondering af te dwingen. Er is zoals gezegd niet veel progressie te bespeuren in de muziek – de plaat had ook best in pakweg 1997 gemaakt kunnen zijn – maar kun je dat verwachten van een groep die de voorgaande vijftien jaar nauwelijks samen is geweest? Meer nog: moeten we dat willen? De band heeft door het teruggrijpen op zijn sterkste punten meer dan een handvol memorabele tracks afgeleverd. En dat is waarschijnlijk meer dan het geval was geweest bij een geforceerde koerswijziging.  m b v is dan ook een waardig album binnen de discografie van my bloody valentine.