Paul Banks heeft eigenlijk geen introductie meer nodig. Als frontman van het beklemmende donkere Interpol verrast hij de wereld al met drie opeenvolgende meesterwerken. Dat het experimentele latere materiaal deze status niet behaalt is ze vergeven. Met het luchtigere Julian Plenti Is…Skyscraper plaatst Paul Banks zijn donkere deprimerende kant in de ijskast. Op Banks is er weer een plek voor zijn kenmerkende treurende grafstem. Met een warmere instrumentatie verwijderd hij zich nog verder van de stigmatisering van het als een zwaar kruis meedragende Interpol.

Voor zijn nieuwe Muzz project zoekt hij contact met jeugdvriend Josh Kaufman. Deze producer verrast eerder dit jaar al met het steriele tot in perfectie uitgewerkte Bonny Light Horseman, waarbij hij ook de verantwoording over de gezamenlijke gitaarpartijen opeist. Met verder nog de van The Walkman afkomstige drummer Matt Barrick in de geleden vormt zich hier een ouderwetse superband. Dat de verwachtingen bij het powertrio zeer hoog liggen is begrijpelijk en meer dan terecht.

Het is prachtig hoe mooi verhalend Paul Banks de mogelijkheid krijgt om met Bad Feelings af te trappen. Qua sfeer ligt het in het verlengde van Bonny Light Horseman, maar het is die geweldige praatstem die hier de warmte oproept welke vaak op het latere Interpol werk ontbreekt. Het schitterende open geluidsveld waarmee geëindigd wordt bewijst al direct dat er hier iets bijzonders gaande is. Die magie is vooral ook in de stevige nieuwe single Knuckleduster voelbaar, waarbij ze de indruk wekken dat de band al jaren samen actief is.

Het speelse elektronica geflirt maakt van Evergreen een heerlijke opbeurende song, waarbij de grijze wereld van het Interpol verleden een gouden zonnegloed glans krijgt. De uitlopende Americana accenten geven het een country avondsfeer tintje, waarbij nogmaals benadrukt wordt dat de drie-eenheid strak op elkander ingespeeld is. Dat stukje aan zomergeluk zit ook in het onbevangen eightiespop van Chubby Checker.

Het treurende uitademende Patchouli blazersstuk getuigt van het feit hoe eenvoudig een croonende Paul Banks de afstand tussen folky country en postpunk tot een minimum beperkt. Deze New Yorkenaar laat het Europese geluid van Interpol los, door meer zijn eigen roots op te zoeken, die hoorbaar in de Verenigde Staten liggen. Het nicotine bruine rokerige stemgeluid is wel op Red Western Sky aanwezig, maar het is die desperate piano omlijsting waarmee ze zich onderscheiden. Het rockt door de subtiel toegevoegde roffels van Matt Barrick net een tikkeltje steviger, waardoor het een prettig weergaloos indie pop randje krijgt.

Het emotionele Everything Like It Used to Be zou met een andere instrumentenkeuze zich prima op een van de betere Interpol albums settelen. Het is juist die onafhankelijke vooruitziende blik van Josh Kaufman die er een echte Muzz track van maakt. Hij pakt hier toch wel eventjes de hoofdrol van Banks over door met in mineur gestemde huilende gitaarakkoorden af te sluiten. Vanuit verstilde pianopartijen ontwikkelt Broken Tambourine zich tot een opzwepende ballade, waarbij Matt Barrick het jazzy ritme bepaald. Juist die grimmige verschillen in tempo geven het die donkere zonverduisterende keerzijde waarmee ze gitzwart het uiterste opzoeken.

Het is niet zo moeilijk te verklaren dat er in het drukkende How Many Days duidelijke The National invloeden verwerkt zitten. Ook dat gezelschap behoort tot de vriendengroep van Josh Kaufman. Als extra gitarist bivakkeerde hij tijdens het opnameproces van Sleep Well Beast met de band in de studio. Zijn smerige schurende gitaaruitbarstingen geven het een scherp rafelrandje mee wat prima bij de donkere lagen in de op zijn toppen functionerende Paul Banks aansluit. Het lawaaierige slachtwerk van Matt Barrick bewijst nogmaals de universele kracht van het meesterlijke trio.

Hoe groot kan het contrast met het in alle rust voortsjokkende Summer Love zijn, waardoor weer eens benadrukt wordt dat Banks de pessimistische fases in zijn leven definitief in de vuilverwerker heeft gegooid. Als een herboren gelukszoeker zwerft hij dromerig tussen zijn gemoedelijke teksten rond. Die kant openbaart zich zelden zo mooi aan de buitenwereld. Deze lijn zet hij niet in het sfeervolle All Is Dead to Me voort, waar de lyrics als donkere donderwolken verwarring in het hoofd van de vocalist veroorzaken. Breed georkestreerd volgt er een sentimentele wenteling die in het klein gehouden Trinidad overgaat, waar de blazers voor een jammerlijk Zuid Amerikaans verfijning zorgen. Muzz nodigt uit om het zwarte pak in de kast te hangen, en kleurrijk naar buiten te treden. Niet vergelijkbaar met Interpol, maar wat speelt hier toch een band in topvorm!