×

Recensie

Alternative

05 december 2017

Mutemath

Play Dead

Geschreven door: Peter Slootweg

Uitgebracht door: Wojtec

Play Dead Mutemath Alternative 5 Mutemath – Play Dead Written in Music https://writteninmusic.com

Waar Europa nog niet algemeen bekend is met Mutemath, is de band in thuisland Amerika een grote speler in de alternatieve muziekscene. Hoewel, “alternatief”: men won er een Grammy; men besteeg de American Billboard hoe langer hoe hoger bij elke release en men leverde songs aan voor commercials. Hoe “independent” wilt u het hebben?

Mutemath – een band opgericht in 2003 in New Orleans, Louisiana – maakt tamelijk Amerikaans klinkende indierock met een flinke scheut soul. Dit resulteerde in vier albums die hun momenten kennen en bij vlagen zelfs erg goed zijn, maar die toch nét dat sprankeltje extra missen dat ze echt memorabel maakt. Geinig bandje, lekkere song hier en daar: meer bood men niet, maar zeker ook niet minder.

En dan is daar nu ineens, bijna 5 jaar na het succesvolle Vitals, Play Dead. De afspraak tijdens het werken aan het materiaal voor dit album was dat iedere input van ieder bandlid gerespecteerd zou worden en dat men niet zou letten op muzikale grenzen. Men zou de “flow” van het moment leidend laten zijn.

Zoiets kan desastreus uitpakken: er zijn genoeg voorbeelden te bedenken van muzikale misbaksels die bij gebrek aan een leidend idee zijn verworden tot wanstaltige potpourri’s vol half uitgewerkte ideeën en vlakke probeersels.

Mijn omschrijving van Play Dead zal bij u wellicht voor een omgekeerde slokdarmperistaltiek zorgen, want erg smakelijk zal die bij lezing niet ogen.

Stelt u zich voor: Coldplay, Pavement, The Afghan Whigs, Dave Matthews en The Manic Street Preachers gaan de samenwerking met elkaar aan en zo nu en dan brengen ook Michael Jackson, Pharrell Williams en Primal Scream een bezoek aan de studio. Men laat Flaming Lips-opperhoofd Wayne Coyne samen met Trevor Horn de productie verzorgen terwijl er over hun schouder wordt meegekeken door Stock, Aitken en Waterman en Geoff Barrow van Portishead. Ergens speelt ook Toni Iommi een riff en lopen de jongens van Orbital wat te klooien met de opnameapparatuur. Ook John and Vangelis (kent u ze nog?) doen een duit in het zakje. En dit alles in een elektronisch en tegelijkertijd door gitaren gedomineerd geluidsdecor waarin progrock-invloeden het opnemen tegen pop; rock; gospel en soul. Het over-the-top decor van Amerikaanse megalomanie is hierbij de leidraad. Bent u daar nog?

Dit klinkt als een hopeloos en ziekmakend allegaartje van een band op zijn retour – een muzikale strontbonbon – dat besef ik terdege. Maar laat mij u verrassen: uit bovenstaande invloeden weet Mutemath een Amerikaans gevoel voor rete-commerciële songs gepaard gaand aan een Europees gevoel voor rock- en popesthetiek te distilleren. En elke song kent kop en staart. Daarnaast ook niet onbelangrijk: elke song is een hoogtepunt op zichzelf. U leest het goed. Er staat op dit album geen enkele filler: alle songs getuigen van een band die op de toppen van zijn kunnen is. Afzonderlijke songs beschrijven voegt niets toe; ik raad u aan het geheel vele malen achter elkaar te beluisteren. Dit album moet rijpen, ongeacht de commercialiteit ervan. Die commercialiteit vormt de voetangel van dit album; wanneer u er doorheen luistert hoort u de ware aard van Play Dead: een ongebreidelde ode aan de independent muziek van de late jaren ’80 en de jaren ’90 van de vorige eeuw. En dat in een Amerikaans-Europese hybride. Dit album blikt terug en vooruit; zo vooruitstrevend vind ik ze in hun onbeschaamde combinaties van muzikale invloeden.

Wel is het belangrijk dat u met onbevooroordeeld oor en met enkel hart en ziel luistert naar wat Mutemath u biedt: slechts dan zult u kunnen genieten van het gebodene. Want kunst staat bij Mutemath naast kitsch; intimiteit staat naast stadionbombast en goede smaak naast belegen popcliché ’s. Wat mij betreft is Mutemath een band die u met Play Dead zowel voorziet van uw “guilty pleasures” als van uw hang naar muzikaal avontuur. En in die dualiteit schuilt het geheim van dit geniale album: u moet dwars door de toegankelijkheid heen luisteren. Dat kost tijd.

Wie die tijd neemt ontdekt dat Play Dead een meesterwerk is . Voor wie durft, voor wie schaamteloos is en voor wie nog gelooft in popmuziek met gevoel voor mooie songs en met schijt aan conventies. Én met liefde voor smaakvolle kitsch die toch anders durft te zijn om zo weer kunst te worden. Zet ‘m op met deze plaat!



  1. Hit Parade
  2. Pixie Oaks
  3. Stroll On
  4. Break The Fever
  5. Nuisance
  6. Placed On Hold
  7. Everything's New
  8. War
  9. Achilles Heel
  10. Marching To The End