Juist terug van even vakantie, is daar warempel die nieuwe Muse… Het label zag eerder alleen maar een best-of-compilatie zitten. Was dit dan wel volledig buiten de waard gerekend. Bij Bellamy lag er weer heel wat zwaar op de lever en hij koos resoluut voor The Will of the People. Maar toch, bij supergroepen met respectabele staat van dienst staat het bijna in de sterren geschreven. Hoeveel glimmende klassiekers ze ook afleverden ook deze negende van Muse zal gegarandeerd controverse tot trammelant genereren.

Hoezeer deze dampend verse worp ook opnieuw onafwendbaar spek is voor de bek van de fans én hoezeer het dan toch weer zuiver allesbehalve klakkeloze herhaling blijkt van zetten. Meer, dit Muse handhaaft zich met zijn uit duizenden herkenbaar grootse en groteske geluid, al zijn spektakel en bombast even glansrijk in de hoogste regionen van de rock anno 2022. Hier waait frisse wind doorheen en veel meer gedrevenheid dan wel een paar albums geleden.

Voor wie Will of the People dus echt een kans kan gunnen ontplooit zich hier onmiskenbaar een nieuw sterk album vol energie van een band ‘in zijn latere stadium’, een trio dat zich met volle overgave in het pak blijft gooien. Per draaibeurt wordt het net zo genieten van dit brutale exploot vol klassieke extremen, vol elektrische en elektronische uitbarstingen, kortom vol hoogst vermakelijk entertainment.

Will of the People start in sferen van onvervalste glamrock, van het zuiverste soort, swingend jonglerend over de donkere kanten van de ‘wil van het volk’, met een bekkige sound ergens tussen Gary Glitter, Suzie Quatro en een Marilyn Manson. Niet veel verder, in het epische Liberation, wordt net zoals ooit in United States of Eurasia Queen op zijn seventies gevierd, in Mercury-style, op en top Queen tot in de samenzang. Ook Compliance is volbloed retro en een knoert van een catchy synth-poprocker, die in zijn synth-lijn duidelijk aan Van Halen schatplichtig is. Het verrassende Won’t Stand Down trekt met zijn volledige metalsectie verrassend z’n zwaarste metaljas ooit aan. Muse à la Metallica en Ghost: alsjeblieft!

In het akoestische Ghosts (How Can I Move On) ruisen kleurrijke pianotoetsen als watervallen, een pakkend treurlied met louter jeremiërend sologezang en trouw aanzwellende piano, we horen waarlijk het klassieke Muse uit de beginjaren weer opduiken. Ontegensprekelijk een van de meest ingetogen Muse-nummers in tijden. Het donderende You Make Me Feel Like It’s Halloween luistert dan weer als een diep duister Bach-kerkorgeltoccata, met vintage Muse-toets, maar het geheel is tegelijk zo jumpend als Rockwell’s Somebody’s Watching Me en met zijn horroreffecten even sinister als Jackson’s Thriller.

Ook sologitarist Bellamy laat er zich van zijn felste kant horen.
Kill or Be Killed dan, tekstueel Muse’s Live and Let Die van Wings, presenteert zich in nog zo’n Muse-hardrocker, in dubbele bassdrum gedoopt metalgeluid, zelfs met een zuinige Bellamy-doodsgrowl. De ballad Verona is een ‘corona’-liefdeslied, eenzaam pingelende gitaar, verpakt in een nostalgische heavy-elektronische textuur. Nog zo’n opbeurende postcorona-rocksong is Euphoria, supersnel uptemponummer dat met zijn seventies-synths, na Beyoncé, even expliciet Donna Summer-sferen weet op te roepen.

De hectische finale krijgen we met het maffe, vloekendste der vloeknummers We Are Fucking Fucked, fuzzy punk en QOTSA-stonerrock samengesmeed, brokje vuur dat alle onheil nog eens in één song samenbalt en met Bellamy die zijn Queen-vocals gestadig opbouwt tussen de vervaarlijk aanrukkende drums, synth-arpeggio’s en gitaarsolo.

Wat is Muse’s pittigheid in deze tijden van toenemende onzekerheid en instabiliteit toch ook hier weer dolle ambiance. Wat weten de drie heren ondanks hun pessimistische visies over pandemieën, natuurrampen, oorlogen, protesten, wankele democratieën en toenemend autoritarisme met hun scherpte toch maar weer te boeien. Dampen van al die kwalijke problemen zwemen voortdurend doldwaas en erwtensoepdik overheen het album. Maar dit Muse, geloof het, klinkt daarbij niet afgeleefd maar gewoon strak, beregoed, fantastisch.

Laat dus hun meesterlijk muzikale grappen, over de top grollen en bravoure zich maar weids verweven met al dat grauws. Laat het exploderende Will of the People, van de hand van een der gehardste stadionrockers par excellence als Muse, vooral de uitgelaten mega-arena’s maar weer knettergek maken en in vuur en vlam zetten. Met deze hilarische rockmusical over het einde der tijden, met Matt Bellamy voor de negende keer als uitzinnige operameester van dienst voelen wij ons geen greintje ‘fucking fucked’, integendeel, ‘we were fucking aMused’.