Last van het ‘tweede-album-syndroom’ heeft Mudhoney nooit gehad. Sterker, Every Good Boy Deserves Fudge, bleek in 1991, twee jaar na het debuutalbum, een meer dan overtuigende plaat. Achteraf gezien kan het album zich zelfs scharen onder de beste platen van de band uit Seattle. Voor vele fans is het qua langspelers zelfs het carrièrehoogtepunt van Mudhoney.

Vandaar ook deze volledig geremasterde jubileumeditie, waarop vijftien bonustracks zijn te vinden, zowel op de cd- als op de vinylversie. Zeven hiervan waren nog niet eerder uitgebracht. En hoewel de hoes van deze nieuwe editie het originele artwork direct in herinnering roept, is er wel degelijk sprake van een geheel andere tekening. En vanzelfsprekend zijn er meer extra’tjes: line notes van biograaf en MOJO journalist Keith Cameron, archieffoto’s en een kleurenposter.

Om te beginnen met de bonustracks: dat blijkt een heerlijke, levendige en lekkere uiteenschietende bende die helemaal past bij een ongepolijste band als Mudhoney. Na de uptempo, instrumentale garagerock met surfinvloeden March To Fuzz, is de single Ounce Of Deception de knallende track die de deur opentrapt: ‘An ounce of deception / Kills a pound of pain!’ Het is niet de enige track op deze reissue die ooit te vinden was op de B-kant van Let It Slide, de single uit 1991. Ook Paperback Life komt voorbij, zij het in een andere versie: lekker ruw en recht-door-zee, met een vuige tweede gitaar als een zoemend insect.

Dankzij het lijvige overzicht March To Fuzz was er in 2000 al een flinke berg aan onbekender materiaal beschikbaar gekomen. Zodoende zullen ook songs als het eerdergenoemde March To Fuzz, alsmede Fuzzbuster, Overblown en Bushpusher Man niet voor iedereen nieuw zijn. Laatstgenoemde is vurige punkrock waarbij opvallend genoeg de coupletten intenser zijn dan de refreinen. Overblown is nóg energieker: een knallende mix van zinderende punkrock, een vleug pop en wat opvallende phasing effecten. De ‘Fuzz-titels’ op dit retrospectief zijn onderling vergelijkbare instrumentale surf-/garagerock-tracks. Niet bijzonder opzienbarend, wel lekker voor de ruimte en atmosfeer.

Flowers For Industry staat stijf van de frustratie en gekte en blijft hangen in chaos. Ook You’re Gone, de single uit 1990, is lekker dwars, al kunnen we hier wel meer spreken van een song. En wat zijn die gitaren weer vet! Thorn, het B-kantje van die single stond gewoon op het album maar is hier in een ‘1st attempt’ eveneens van de partij bij de bonustracks.

Hierna volgen nog een handvol 24-track demo’s, opgenomen met Jack Endino. Het merendeel hiervan betreft nummers van Every Good Boy Deserves Fudge. Zoals je kunt verwachten van dergelijke demo’s, klinkt het allemaal al behoorlijk vet en geproduceerd. Zeker als je de uiteindelijke 8-track albumversies, later opgenomen met Conrad Uno in de kleine Egg Studio in Seattle, ernaast legt. Je kunt je afvragen of Mudhoney met die 24-tracks versies veel meer airplay had gekregen, maar de band was er duidelijk niet op uit om toegankelijker en geproduceerder te klinken. Het Nirvana/Nevermind scenario, dat zich in hetzelfde jaar zou ontrollen, speelde zich hier in ieder geval niet af. Every Good Boy Deserves Fudge verkocht zo’n 75.000 exemplaren destijds en dat was op zich niet slecht voor een band als Mudhoney.

Hoewel Mudhoney eigenlijk al in 1988 piekte, met de ep Superfuzz Bigmuff, was Every Good Boy Deserves Fudge op het albumfront een hoogtepunt. Garagerock, grunge, punkrock, stoner; de band leefde zich uit in alle vrijheid en zou daarmee van grote invloed zijn op veel Amerikaanse gitaarbands van de vroegere jaren negentig. De sterke single Let It Slide, het lekker slepende Broken Hands, de prettig rafelige poprock van Good Enough en het met orgel aangedikte Who You Drivin’ Now; het zijn maar enkele van de vele puike tracks die van het tweede Mudhoney elpee zo’n memorabele maakten. De extra context uit deze periode, middels de veertien bonustracks, maken van deze reissue een niet te versmaden retropakket dat weer even terugvoert naar 1991, dat cruciale jaar in de Amerikaanse gitaarrock.