Delbert McClinton bouwde met zijn diep in de traditie geworteld mengsel van blues, country en rock een onwrikbare reputatie op en groeide uit tot een van de bepalende figuren in de Texaanse rootsscène. Op gezegende leeftijd, hij wordt dit jaar 79 klinkt zijn uitgerafelde stemtimbre nog behoorlijk aanstekelijk. Bovendien vindt de roadhouserock veteraan terug aansluiting bij zijn betere werk uit de jaren zeventig en tachtig.

Evenals bij de twee jaar geleden uitgebrachte voorganger Prick Of The Litter krijgt hij instrumentale assistentie va zijn trouwe roadband, The Self-Made Men. Toetsenman Kevin McKendree en gitarist Bob Britt die met James Pennebaker de gitaarpartijen aanlevert, zorgen samen met McClinton voor de productie. Ze zijn evenals bassist Mike Joyce en betrokken bij de compositie van het songwerk.

Het  perfect ingespeelde combo  wordt versterkt met een dameskoortje en een blazerssectie met een glansrol voor de tenor sax van Dana Robbins naast Quentin Ware’s trompetuithalen. Dat is meteen te horen in het swingende Mr. Smith.  No Chicken, No Bone trippelt op de fiddle van Stuart Duncan en ademt de authentieke sfeer uit van country en westernswing.

Het op koortsig snarenwerk gebouwde If I Hock My Guitar vertelt het verhaal van een berooide gitarist. Het vormt samen met Down In The Mouth en het eerder door Delbert’s zoon Clay opgepikte en door accordeon ondersteunde Gone To Mexico een exemplarisch Texaans trio. Het op soepel snarenwerk van Mc Kendree’s zoon Yates balancerende Loud Mouth, Let’s Get Down Like We Used To Do, het vloeit er moeiteloos uit, evenals het door stuiterende second line gedragen A Fool Like Me.

Met het door piano aangedreven Lulu en  vooral de fraaie ballade Any Other Way verzeilen we in de nachtelijke  sfeer van een( destijds ongetwijfeld rokerige) jazzclub. Daar blijven we met het op soepele drums en orgel  struinend Can’t Get Up waarin herinneringen worden opgehaald die ook opduiken in Temporarily Insane met lui verweerd parlando. Intimistische, reflectieve momenten die worden afgesloten met een streepje  countryblues in A Poem.

Uiteraard hebben we dit allemaal al eens eerder gehoord maar als het door een meesterlijke stylist en blijkbaar onverslijtbare survivor als Delbert McClinton uitgevoerd wordt klinkt het net iets beter.’Mr. McClinton’ is back in town, een bezoek aan de podia dringt zich op.