Blues lijkt weer behoorlijk in. Voor de één zijn gitaarvirtuozen als John Mayer en Joe Bonamassa dé belichaming van de hedendaagse blues, voor de ander zijn dat juist de hoekig, knarsend en primitiever klinkende representanten van het genre. Fransman Mr.Bo Weavil neigt meer naar die laatste stroming.

Mr. Bo Weavil is het alter ego van multi-instrumentalist Matthieu Fromont. Hij was eerder de man achter de eigenzinnige Franse bluesband Bo Weavil. Blijkens de begeleidende tekst koos hij er dit keer voor om zijn muzikale reis solo voort te zetten. Op As A Striving Lonesome Bull wisselt hij sobere en hoekige blues à la Tony Joe White af met duwende en trekkende funkritmes, rock en betoverende West-Afrikaanse klanken. Het resultaat is een intrigerend en soms wat sinister klinkend album.

Fromont grossiert in rauwe, ‘hard boiled’ zanglijnen en teksten. Soms klinkt hij bijna als John Lee Hooker; een opmerkelijke prestatie voor een blanke Fransman. Net op het moment dat je denkt dat het allemaal wel knap is maar qua klankkleur wat eenzijdig, gooit de Fransman er een lekkere snuif muzikale voodoo in. Hij speelt op dit album elektrische gitaar, basgitaar, banjo, percussie, fluit, drumloops en een instrument dat wordt omschreven als Jew’s harp. Nader onderzoek leert dat het hier om een metalen instrumentje gaat, dat je tussen je tanden of lippen klemt. Je mondholte fungeert dan als klankkast. Het uit je mond stekende deel bespeel je met één vinger, waardoor een wat geheimzinnig, wat kikkerachtig geluid ontstaat.

Bij de eerste beluistering dacht ik nog: knap, maar blijft dit boeien? Na een paar draaibeurten was ik toch om en nu klinkt Mr Bo Weavil geregeld over de Zuid-Bevelandse polders en dijken. Knap plaatje.