Marcel Hulst was al enige tijd zanger van de band Maggie Brown, toen hij als Mountaineer debuteerde met het akoestische, folky album 1974. Inmiddels zijn we zeven jaar verder en is er na een tweede album van Maggie Brown ook een opvolger van 1974 verschenen. De titel van deze tweede plaat van Mountaineer, Lewis & Clark verwijst naar twee negentiende-eeuwse Amerikaanse ontdekkingsreizigers. Dit past mooi bij Hulsts fascinatie voor Amerika. Net als de hoesfoto van de bizon. Ook de muziek op de plaat, ingetogen, sfeerrijk, traditioneel, atmosferisch, kent zeker een Amerikaans karakter.

Lewis & Clark opent veelbelovend met een kort, stemmig intro, om met Ohio echt van start te gaan. Het is een zacht wiegende track die spaarzaam wordt ingekleurd, onder meer door een fraaie tweede stem. De regelmatige opduikende samenzang is sowieso een van de sterke punten van dit met Jan Schenk (opname) en Frans Hagenaars (mix) gerealiseerde album. Ook Nine to Five, door drums wat steviger, kent fraaie, bijna feeërieke samenzang. Dat geldt ook voor het aangename I Am Impeached.

Mountaineer trekt mooie sferen op, die inderdaad beelden van Amerikaanse wegen en landschappen oproepen. Hier en daar vermengd met (jeugd)herinneringen van Hulst levert dit zeker mooie, smaakvolle songs op. Soms is het de steelgitaar die de muziek extra spanning en karakter geeft, zoals op What Have We Done. Klassieke singer-songwritersferen waaien door Man-Made War, een song waar heldere gitaren gezelschap krijgen van trompet en tamboerijn.

Met maar liefst negentien songs trok Mountaineer naar de studio; het resultaat van lang werken aan dit tweede album. Uiteindelijk hield de band vijftien tracks over voor de cd (tien voor de vinylversie). Dat is voor de spanningsboog van zo’n ingetogen album nogal ruim maar gelukkig herbergt het ‘bonusmateriaal’ ook nog opvallende songs zodat de plaat niet langzaam uitdooft: Handle with Care, gedempte fluisterzang en trompet, kruipt onder de huid. Vessel is rijk aan poëtische beeldspraak en drijft aangenaam, toch dwingend voorbij. Afsluiter Polaroid dringt vooral door de wat desolate zang en de schrille tonen nog even stevig binnen. Een mooi slot van een sterk album waarmee Marcel Hulst zijn band met Amerika weer fraai vorm heeft gegeven.