×

Recensie

Rock

26 november 2021

Mostly Autumn

Graveyard Star

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Mostly Autumn Records

Graveyard Star Mostly Autumn Rock 4.5 Mostly Autumn – Graveyard Star Written in Music https://writteninmusic.com

Mostly Autumn, in progkringen een geliefde naam en daarbuiten schier onbekend. Een onbekendheid die zeker niet gekoppeld kan worden aan de productiviteit van de sympathieke Britse proggers. Een hele zwik studio albums, oneerbiedig gezegd en ook een aanzienlijk aantal live opnames. Kwaliteiten van de band liggen in de combinatie van de stemmen van Bryan Josh en Olivia Sparnenn-Josh, de ene donkerkleurig en warm, de andere helder klinkend, zonder overdreven pathos en eveneens warm, de fraaie toetsenpartijen én het meer dan fraaie gitaarwerk van Bryan.

Olivia was de opvolgster van sterzangeres Heather Findlay die in 2010 koos om solo verder te gaan. Voor veel liefhebbers van Mostly Autumn een omschakeling. Ze was echter voor de liefhebbers van de band geen volledig onbekende als zangeres van de band Breathing Space die zij vormde met onder andere Mostly Autumn toetsenist Iain Jennings. Met die band nam zij ook Questioning Eyes op dat Mostly Autumn ook live bracht zoals de video laat zien.

 

https://www.youtube.com/watch?v=_rDf0LKxIhg

Met inmiddels een aardig aantal albums met Olivia als zangeres achter de rug laten zowel Olivia als de band zien dat de stap van toen een juiste was. Bryan’s liedjes passen zijn echtgenote als gegoten en hoe de twee samen de nummers vormgeven past als zeker zo goed. De stem van Olivia heeft een ietwat andere toonzetting dan die van haar voorgangster en de helderheid en directheid van Olivia’s stem geven de muziek van de band ook iets verfrissends.

Bryan is een kei in het schrijven van sfeervolle, warm ingevulde nummers. Hij zingt niet alleen, hij speelt tamboerijn, toetsen en is ronduit een zeer begaafd gitarist. Zoek je een aanknopingspunt voor zijn geluid, denk dan aan twee slingerpaden vertrekkend vanaf de illustere Ritchie Blackmore aan de ene kant, aan de andere kant het smaakvolle, verfijnde van David Gilmour. Daar, ergens op een kruispunt van die slingerpaden met nadrukkelijk zijn eigen creativiteit als toevoeging buigt Bryan zich over zijn snaren en speelt simpelweg de sterren van de hemel als hij zich aan zijn solo’s wijdt.

Het openings- en titelnummer is al meteen zo’n parel met solo’s. Donker openend met de toetsen van Iain Jennings met een zeer fraai intro en dan eerst de stem van Bryan over een nummer waar afscheid  centraal lijkt te staan. Dan Olivia. Heerlijk, de twee stemmen, de  gitaar van Bryan die je inpalmt en inderdaad prachtige bijdragen van Iain Jennings op toetsen en Hammond, Chris Johnson op tweede gitaar en Angela Gordon op dwarsfluit en ook op achtergrondzang. Naast hen Andy Smith op bas en Henry Rogers op drums. Deze eerste track krijgt de band, net als in een aantal andere nummers ondersteuning van Chris Leslie (Fairport Convention) die met zijn vioolspel een extra dimensie aan de muziek toevoegt. De opener is er een zoals Mostly Autumn ze wel vaker maakt: gedreven musicerend en lekker opzwepend en met een volmaakte rol voor Olivia die naar het einde toe het nummer fraai wegzingt.

The Plague Bell is een onheilspellend nummer dat met zijn onweergekletter en klinkende bel niet veel goeds voorspelt. Als je je bedenkt dat het album een weerslag is van het leven in de afgelopen twee jaar met zijn coronapandemie, dan zijn de openers al een aardige start. Skin Of Mankind is een bijzondere mengeling van country en western en folk. Een heerlijke mix die je niet zomaar zou verwachten, maar met medewerking van alleskunner Troy Donockley (Nightwish) wordt het ook instrumentaal gezien een zeer fraai nummer. En opnieuw een staalkaart van wat Olivia met haar stem vermag. Onderga het en oordeel zelf.

Shadows opent opnieuw met de stem van Bryan en akoestische gitaar. En dan grijpt hij naar de elektrische gitaar om het nummer wat meer kracht bij te zetten. Hier laat de band horen hoe sterk ze zijn ook in compactere nummers waarin de sfeer centraal staat. Gewoonweg mooi. Ook hier zet Bryan een fijne solo neer. Hij heeft dat gewoonweg in huis en ja, dan mag je dat ook laten horen. Mooi einde van het nummer ook.

The Harder That You Hurt is een nummer waarin Olivia na een zeer ingetogen solo van Bryan nadrukkelijk laat horen hoe fraai haar zang is. Ze gooit zich vol in het nummer en Bryan zet dat met zijn gitaar andermaal luister bij. Het klinkt alsof Mostly Autumn in 2021 een directere connectie kent tussen zang en instrumentatie. Hier zijn in ieder geval de emotie van zang en gitaar perfect op elkaar afgestemd.

De band heeft het voor elkaar gekregen om een album te maken dat prettig afwisselend is en dat in de verschillende nummers, zoals we dat van hen gewend zijn, de nodige emotie weet te vangen. Daar was de band altijd al zeer bedreven in. Tegelijkertijd lijken de puzzelstukjes nu nog beter op de plaats te vallen. Dat is zonder meer een sterk punt op dit album. Dat zit niet alleen in de manier waarop zang en instrumentatie al elkaar aanvullen. Dat zit ook in de manier waarop de band de nummers opbouwt. Razor Blade is daar een voorbeeld van, maar laten we eerlijk zijn, dat geldt voor The Endless War ook en feitelijk voor het hele album. Ja, Skin Of Mankind was misschien het buitenbeentje op het album, maar ook dat nummer heeft wat. En goh, de afsluitende vier nummers, hoe mooi zijn die!

Zoals te doen gebruikelijk inmiddels, heeft de band voor de fans die het album vooruitbestelden, een dubbelaar gemaakt van het album. Waar zo’n tweede schijfje vaak wat mindere nummers bevat, is deze, zoals ook eerder bij Mostly Autumn het geval was, gewoonweg zeer fraai te noemen. In deze recensie richten we ons echter met name op de enkele cd-versie; juist omdat de andere versie inmiddels uitverkocht is.

Een album dat stilstaat bij deze periode in ons leven. Lockdowns, leven en dood dicht bij elkaar gebracht, het doorleven van emotie, het gemis én weer vinden van contact, de band heeft het voor elkaar gekregen een buitengewoon fraai muzikaal document te maken van deze periode die we ons wereldwijd als verre van heugelijk gaan herinneren. Nee, liever niet nog een keer periode van twee jaar waarin we een weg zoeken tussen gezondheid en terughoudendheid op het menselijk vlak, waarin we worstelen met wat er vrijheid is en wat er noodzakelijk is om die vrijheid in volle omvang terug te laten keren. Ook niet als de bijkomstigheid van zo’n periode een album zo prachtig als dit is. Dit is er voorlopig eentje om volop van te genieten, zeker met het vooruitzicht van opnieuw versterkte maatregelen. Zolang er muziek als deze is, is er hoop. Prachtige pandemieplaat!

 



  1. Graveyard Star
  2. The Plague Bell
  3. Skin Of Mankind
  4. Shadows
  5. The Harder That You Hurt
  6. Razor Blade
  7. This Endless War
  8. Spirit Of Mankind
  9. Back In These Arms
  10. Free To Fly
  11. The Diamond
  12. Turn Around Slowly