De voorgeschiedenis van Moss voert onder andere terug naar de band Nimbus, waarmee frontman Marien Dorleijn De Zeeuwse Belofte won, en de Grote Prijs van Nederland 1999, categorie singer-songwriter. Ook daar won Dorleijn. Hij maakte verder ook nog meters als extra gitarist bij Caesar.

2007 staat echter in het teken van Moss. De band tekende bij Excelsior en speelde al veel in den lande, waaronder in het voorprogramma bij Coparck, Bettie Serveert en Johan. Voeg daar de nodige oefenruimte-ervaring aan toe en je kunt niet anders dan concluderen dat Moss klaar is voor het grotere werk.

De band bestaat naast Dorleijn uit Finn Kruyning op drums, Jasper Verhulst op bas en Bob Gibson op gitaar. Het kwartet zet met The Long Way Back in ieder geval een veelbelovende eerste stap. Moss strooit met korte, vakkundig gemaakte popliedjes die blijk geven van een voorliefde voor onder andere Beach Boys, The Beatles, Midlake en Daryll-Ann. Light Of My Life is de warme, beheerste en prima opener. En zo zijn er meer van die relatief ingetogen maar zeker fraaie indiepopsongs vol harmonie en verfijning: Me For You is door de muzikale en vocale veelkleurigheid een korte maar fijne staalkaart van wat de band te bieden heeft. Het relatief lange Breeze geeft ruimte aan Dorleijns meeslepende zang, het is een nummer met mooie vocale harmonieën dat het talent van Moss eens te meer laat horen. Ook het sfeervolle, wat donkerdere Winter In Finland houdt de aandacht vast.

De band houdt het relatief ingetogen op The Long Way Back en lijkt af en toe nog op de handrem te opereren. Wat meer uitbundigheid en vuur zou dit album nog beter hebben gemaakt. Dan zou de variatie die de band laat horen scherper en dus beter uitkomen. Want er valt nog zeker meer te halen op dit debuut. Het intieme Phantom klinkt traditioneler en is zeker welkom, Nothing Is Real is een boeiende maalstroom aan stemmen, terwijl Previously Unreleased juist minimaler, schriller en breekbaarder overkomt. In Poets Of The Night laat Moss zowel een electrobeat als mondharmonica en akoestische gitaren horen, het is een verfrissende combinatie. De titeltrack maakt ook zeker indruk: een lang, melancholiek intro en een passend, vocaal tweede deel. Een bijzonder aangenaam miniatuurtje waarvan er dus, zoals duidelijk moge zijn, flink wat te vinden zijn op The Long Way Back.