×

Recensie

Electronic

28 november 2019

Mokroïé

Machines & Soul

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht in eigen beheer

Machines & Soul Mokroïé Electronic 4 Mokroïé – Machines & Soul Written in Music https://writteninmusic.com

Het Franse elektro collectief Mokroïé heeft zover ik weet geen connecties met die Russische plaats. Maar het bekt natuurlijk lekker, en met de harde industrial beats daaronder wil de band licht provoceren. Noem het gerust de boel flink wakker schudden. Mokroïé wordt met militair disciplinaire precisie al drie albums door meesterbrein Francesco Virgilio geleid. Zijn ideeën worden niet alleen muzikaal uitgewerkt, hij tekent ook voor de vormgeving en productie. Nadat zijn rechterhand Carol Aplogan hem na tien jaar vaarwel zegt, is Virgilio van een nieuwe zangstem afhankelijk. Deze wordt in Allonymous gevonden, die in Chicago met zijn door de hip hop straattaal geïnspireerde spoken word performances naamsbekendheid opbouwd. Als bonus kleurt jazz zangeres Margeaux Lampley de remix van Put Your Hands in the Dirt verbaal in.

We leven in een onstuimige wereld welke door discriminatie en haat gedomineerd wordt. Bij de clip van We Can Make It Fit zien we hier genoeg voorbeelden in terug; de onderschikte rol van de vrouw, culturele achtergrond en een minder toegankelijk uiterlijk staan in een indrukwekkend resultaat centraal. Het laat treffend zien wat de unheimliche benadering in een slachtoffer los maakt, en deze tot ongecontroleerde doelrakende actie aanzet. Machines & Soul bewandeld het duistere pad van de tripgoth. We Can Make It Fit beantwoordt het ongemakkelijke coldwave, en speelt tekstueel sterk op het twijfelende geweten in. De vocalist geeft dit perfect vorm door zijn indrukwekkende diepe basstem vrij spel te geven. Met dit gegeven vervolgen we de ingeslagen weg met het meer house georiënteerde With These Thoughts. De syths zijn kil en meedogenloos en sturen tot slagvaardige trippende Electric Body Music aan.

Het grimmige Guns Bless America sluit hier feilloos op aan, al laat de zang langzaamaan steeds meer de toegankelijke kant doorsijpelen. De samplers zijn minder dreigend van opzet, en halen in combinatie met de geschoolde maar wankelende stem niet de beoogde krachtpatserijen naar boven. Het instrumentale Disoriented slaagt hier vreemd genoeg wel in. Francesco Virgilio gaat achter zijn apparatuur helemaal los, om in een prachtig futuristisch soundveld te soleren. Van een totaal andere orde is het bijna akoestisch ingezette Put Your Hands in the Dirt. Samen met de duellerende zangpartijen vindt hij aansluiting bij een meer commercieel gerichte doelgroep. Een stuk overtuigender dan de remix die de plaat afsluit waarbij de soul van Margeaux Lampley wel heel erg bepalend is.

Het is allemaal prima bewerkstelligd, maar Virgilio vervult iets teveel de rol van arrangeur, en vergeet dat hij meer op de voorgrond moet optreden. Het is verdorie wel zijn plaat! Op Glistening Like Obsidian is het evenwicht tussen zang en begeleiding wel aanwezig. De beats zijn donkerder van kleur. Daarboven hapt de vocalist naar lucht, en laat zich niet in de mooie omringende sferische geluidsopnames verzwelgen. Het rotsvaste Mineral Landscapes sluit de plaat af. Tenminste als je de misplaatste remix buiten beschouwing houdt. Een mooi opbouwend dromerig geheel, met een aangename lawaaierige climax. Nogmaals bewijst Virgilio bewijst nogmaals dat hij het ook zonder vocalisten prima kan bewerkstelligen.



  1. We Can Make It Fit
  2. With These Thoughts
  3. Guns Bless America
  4. Disoriented
  5. Put Your Hands in the Dirt
  6. Glistening Like Obsidian
  7. Mineral Landscapes
  8. Put Your Hands in the Dirt (mix)