Vijf jaar na het door Manu Gallo geproduceerde Rising Tide duikt het zeskoppige collectief Mookomba op met het nieuwe album Luyando. Toch laat de in 2001 opgerichte groep zich niet voorstaan op het verleden, maar kijken ze moedig richting toekomst. In een mengeling van Zimbabwees en Engels maakt Mookomba duidelijk dat ze nog steeds een feestje kunnen brouwen.

Met hun mix van modern Afrikaanse fusion weet de Zimbabwese groep de lokale traditie te binden aan ‘wereldmuziek’ zoals Latin en New Orleans funk. Dat levert een mengsel op dat fris en bovenal erg aanstekelijk klinkt. En dat ondanks het feit dat de situatie in hun land allesbehalve rooskleurig is.

Frontman is de griot Mathias Muzaza, die verschillende talen beheerst en met zijn scherpe, heldere vocals een van de meest prominente stemmen in Mookambo is. Daarnaast is er ook nog gitarist Trustworth Samende die verschillende invloeden (funky rap, congolese grooves, reggae, latin) brengt. Verder bestaat de groep ook uit drummer Ndaba Coster Moyo, keyboardist Donald Moyo, percussionist Miti Mugande en bassist Abundance Mutori.

De rocksound heeft de groep inmiddels wel wat laten varen ten voordele van een meer akoestisch getint geluid, waardoor ze dan wel sterker verbonden zijn aan het eigen muzikale erfgoed. En dat maakt het net interessant. Geen traditionele sound (met mbira, marimba of dergelijke), maar net een meer fusiongericht geluid die de moderne muziekliefhebber mét oren aan zijn kop op zijn wenken bedient.

Mookambo laat het traditionele niet volledig los, wat ook blijkt uit Kumukanda – een traditional die een volwassenwordings-/initiatieritueel begeleidt. Toch valt vooral op dat zelfs in een meer akoestisch register de groep een integer artistiek statement kan maken.

Neem Mokole dat de rookwolken die het natuurfenomeen Victoria Falls produceert in de verf zet of het ronduit energieke Njawane (een soort muzikale handleiding om de dreiging van leeuwen te bezweren) waar je zo een feestje mee kan opluisteren. En op Kulundiswe hoor je onderhuids de Afrikaanse roots doorsluimeren. Een van de hoogtepunten is Vimbe, omdat net daar het vocale aspect voor vuurwerk zorgt.

Hoe feestelijk het album in wezen ook klinkt, toch is er volop ruimte voor emotie onder meer tijdens Kambowa, waarin een minder fraai hoofdstuk in de geschiedenis van de Tonga aangesneden wordt. En ook de sfeervolle gitaartokkels van het dromerige Mabemba mogen er zeker wezen.

Luyando staat voor moederliefde. De groep brengt op Luyando een feestelijke ode aan de eigen thuisgrond aan de hand van een akoestische, maar bovenal authentieke en integere sound.