Het Turkse Moğollar startte in 1967 en was destijds de eerste band die traditionele Anatolische muziek met westerse pop en rock mengden. Hoewel nooit wereldberoemd geworden, is Moğollar altijd een cultband gebleven die je goed in de gaten moest houden. Niet vreemd dus dat het Britse platenlabel Night Dreamer de mannen van Moğollar naar het Nederlandse Haarlem haalde om daar in de Ardent Studio’s opnamen te maken voor direct-to-vinyl serie. De band pakte de opnamen met zoveel enthousiasme aan dat er zowaar twee albums van geperst konden worden.

Voor het Anatolian Sun getitelde tweeluik maakten Cahid Berkay (cura, zang), Emrah Karaca (akoestische gitaar, zang), Serhat Ersöz (keyboards), Taner Öngür (bas) en Kemal Küçükbakkal (drums), met Ümit Adakale (bendir, asma davul) als speciale gast, herbewerkingen van hun klassieke songs. Songs die vanaf 1971 op het Franse platenlabel Guild International du Disques op albums verschenen.

De band bestond in eerste instantie maar tot 1976, jaren waarin er al verschillende bandleden waren opgestapt en nieuwe tot de band waren toegetreden. De band kwam in 1993 weer bij elkaar voor wat eerst een reünie optreden leek maar vervolgens tot op heden voort zou duren. Met originele bandleden Berkay en Öngür als basis en onder meer Cem Karaka’s zoon Emrah in de gelederen vond de band zichzelf steeds weer opnieuw uit.

Even voor de duidelijkheid: Met Anatolië wordt traditioneel een kleiner gebied dan heel Turkije bedoeld, zonder het zuidoostelijke deel van het land. Anatolië grenst dan in het westen aan de Egeïsche Zee, in het noordwesten aan de Zee van Marmara en Thracië, dus aan Europa, in het noorden aan de Zwarte Zee en in het zuiden aan de Middellandse Zee.

Part 1 van de Anatolian Sun brengt in totaal al acht tracks die in die typische stijl van Moğollar, een levendige mix van traditionele Anatolische folk, rock, pop, funk en psychedelica dynamisch zijn weg vinden. In zowel instrumentale als gezongen songs spreiden zij een prachtig muzikaal landschap uit dat in zowel akoestische als elektronische instrumenten zijn weg vindt.

Albumopener Selvi Boylum Al Yazmalim is de perfecte richtingwijzer voor wat we in de acht tracks die op het eerste deel van de direct-to-vinyl opnamen krijgen. Met melodielijnen opgezet vanuit de traditionele Anatolische structuren worden deze bij opvolgtracks 7-8-9-8 en Gel Gel voorzien van levendigere ritmestructuren om daar met Dinleyiverin Gari nog wat steviger op door te gaan. Het erg coole Çığrık trekt daar dan nog even flink op door. Typisch zo’n track die op coole verzamelaars de aandacht volop trekt.

Met het lekker stevig rockende Düm Tek, met zijn dubbelloops gitaarwerk, en het heerlijk uitgesponnen, groovy en psychedelische Haliç’te Güneşin Batışı sluit het eerste deel wel heel erg fijn af. Alsof de band met de eerste vier tracks in meer traditionele stijl de manier van opnemen kon ontginnen om daarna los te kunnen gaan.

Anatolian Sun (Part 1) biedt gelijk al heel veel van waar Moğollar muzikaal voor staat. De setlist/tracklisting is een mooie staalkaart van hun zo diverse oeuvre en voor diegenen die ze nog niet kenden een wel heel mooie instap. Geweldig opgenomen/vastgelegd ook in een lekker dynamische sound waarin elk instrument volop de ruimte krijgt.