Jack Cooper is één van de meest interessante songschrijvers van deze tijd. Modern Nature één van de meest interessante bands. Island of Noise een meesterwerk.

Het koste Cooper na het verscheiden van zijn band Ultimate Painting dus twee geweldige albums om tot zijn eerste meesterwerk te komen. Hoe goed debuut How To Live (2019) en mini-album opvolger Annual (2020) al waren, het is de volledige muzikale vrijheid die hij nu pakt die Island of Noise zo ontzettend mooi maakt.

Cooper heeft zijn grote liefde voor folk, pop en jazz verwerkt in tien gloedvolle en avontuurlijke songs. Ontstaan in de ‘rust’ van de pandemie durfde hij en zijn mede-bandleden Jeff Tobias (sax) en Jim Wallis (percussie) nieuwe muzikale wegen uit te proberen. Met Britse jazzlegende Evan Parker, pianist Alexander Hawkins, bassist  John Edwards en violist Alison Cotton erbij werden lange instrumentale sessies belegd, waaruit de mooiste stukken werden vastgelegd.

Daarnaast werden er echte songs opgenomen die in dezelfde vrijheid bewerkt werden. Het leverde twee albums op: Island of Noise, de vrije liedjesplaat en Island of Silence, een instrumentale plaat waarop vrije interpretatie van de songs van Island of Noise te horen is. Samengevat in een box met daarbij een prachtig boek waar onder meer de voor de Booker Prize genomineerde poëet Robin Robertson, mycoloog Merlin Sheldrake, illustrator Sophy Hollington, en schrijver Richard King de tien songs op het album in tekst en afbeeldingen verwerkten.

Island of Noise is een ambitieus en uitermate geslaagde muzikale exercitie waarop alle klasse die Cooper als songschrijver in zich heeft optimaal naar voren komt. Vanaf de door Shakespeare’s The Tempest geïnspireerde albumopener met dezelfde titel ontvouwt zich een album dat zowel stemmig en ingetogen is als experimenteel en vrij. Met de gastmuzikanten in dezelfde vrije rollen en exact op de juiste plek om dat wat hen zo goed maakt aan de songs toe te voegen.

De melodische gitaarlijnen van Cooper en zijn wat dunne, sierlijke zang zetten de sfeer waarover de andere muzikanten fascinerend aansluiten. De combinatie van elektrische gitaar, contrabas en Coopers zang en het spaarzame gebruik van drums/ritmes, creëert een warme sfeer waarover de vrije klanken, met Parker in een glansrol, nog meer binnen komen.

Ook in teksten bezoekt Cooper en breed spectrum aan sferen al is de deceptie van de Brexit en het wantrouwen in zowel media als politiek waardoor de realiteit buiten zicht lijkt te blijven een terugkerend motto. Songs als Brigade, waarbij zich afvraagt waarom toch immigranten en vluchtelingen als probleem van het land gezien worden, en Bluster waarin hij het einde van een grootmacht lijkt aan te geven ( The smoke is clearing/ And the spell begins to break/ The island is silent/ It’s too late) spreken boekdelen.

Als we bij slottonen van de machtige slotsong Build aankomen hebben we een album gehoord dat onvergelijkbaar is met iets anders wat er in deze tijd is uitgekomen. Een majestueuze collectie wondermooie songs die onherroepelijk in je hart ingesloten zijn. Je haastig naar de speler laten lopen om alles opnieuw te horen. En opnieuw.

Island of Noise is, geheel anders als de titel aangeeft, een warme inspiratievolle plaat waarop Cooper een sfeer weet neer te leggen die herinneringen oproept aan meesterwerken als Spirit of Eden (Talk Talk), Mark Hollis’ enige soloplaat en Blemish (David Sylvian). Vergelijkingen die ik eigenlijk nooit zal maken maar in dit geval als vanzelfsprekend zijn. Island of Noise is wonderbaarlijk mooi! Een meesterwerk.