Er heersen onzekere zware tijden in de wereld. Het milieuvraagstuk met de plasticsoep en hevige natuurbranden, escalerende relaties tussen machtige landen en de steeds verdere differentiatie van culturen, en men kan daar nu het vernietigende om zich heen slaande Corona virus aan toevoegen. Een voedingsbodem voor de verontrustende postpunk, die zich als een oude opengereten wond openbaart en al snel nieuwe dolende zieltjes wint.

Zo is deze opleving in broeinest Los Angeles allang ondergronds gaande, en krijgen ze publiekelijk steeds meer navolging. Moaning laat die bewuste scene al twee jaar geleden met het oorverdovende gelijknamige doemdebuut kennismaken. Op Uneasy Laughter verleggen ze het agressieve krassende gitaargeluid naar een lichtere synthesizersound. Met een muzikale omlijsting welke een stuk luchtiger dan de gure herfstlawine die op het eerste album heerst overkomt. Hierdoor richt Sean Solomon zich meer op de tekstuele overdracht, en vult Pascal Stevenson de ruimte met zijn toegankelijke elektronica in, nu de frontman zijn gitaarspel een minder prominente rol toedeelt. Het neigt allemaal veel sterker naar de pop gerichte new wave. De romantische hunkering naar een beter leven voert de boventoon.

De galmende zang van Sean Solomon verlaat zijn claustrofobische inlevingsgevoel en staat oog in oog met de in verval rakende aarde. Het egocentrische karakter heeft voor een meer maatschappelijk kritische inkijk plaats gemaakt. “Narcissism is not empathy”, zoals hij het zelf treffend in openingstrack Ego verwoordt. Een immens contrast met de gedachtegang van twee jaar geleden. De stoffige opzwepende drumspel gruis van Andrew MacKelvie, vormt de basis voor de mistige klanken die Pascal Stevenson uit de toetsen tevoorschijn tovert. Om niet direct frontaal in het daglicht te verschijnen voegt hij de nodige zorgelijke donkere baspartijen aan toe. Nog eventjes is daar die volle klap in het gezicht met het smerige huiveringwekkende gitaarspel van Sean Solomon. De alarmerende onvrede fase kan niet beter geaccentueerd worden.

Doordrenkt in shoegazer en dreampop is het broedgebied nog steeds gitzwart en deprimerend, maar volgt er stapsgewijs een voelbare wending die alles aanpakt om het positivisme een kans te geven. Een luchtigheid met zwevend wollig breiwerk en vluchtige verdwalende gitaarakkoorden die dwars tegen het eerdere rauwe pessimistische werk ingaat. Met militante drillende precisie dendert Fall in Love door de speakers. Een evenwichtig sleutelnummer welke de tweedeling van Uneasy Laughter aankondigt. Vanaf nu splitst de new wave zich met een overduidelijk vaarwel van de postpunk af. Het is allemaal stukken aanstekelijker, met heerlijk pompende tracks die de sprankeling opzoeken waar men ook in het Koude Oorlog tijdperk zo naar verlangde. Veel meer eighties en dus minder late seventies, zonder afbreuk aan de principiële kernbeginselen te doen.

Het Uneasy Laughter bezwaar is dat de band zich teveel door invloedrijke bands uit de eerste jaren tachtig postpunkgolf en de nieuwe eeuw herwaardering laat leiden. Messcherp benadrukken ze het onderscheidende balans punt iets te duidelijk. Hierdoor missen ze net dat tikkeltje eigenzinnigheid wat ze uniek maakt. Buiten dit gegeven leveren ze op muzikaal vlak geen missers af, al is het niet zo overrompelend en urgent als eersteling Moaning.