Het is nu bijna niet meer voor te stellen hoe bloeiend ooit de postpunk beweging in Nederland was. Vanuit de kraakbeweging ontwikkelde zich een kunstenaarscollectief die hun eigen helden publiekelijk presenteerden. Bands als Nasmak, Minny Pops, Mekanik Kommando en Mecano verwoordden de verbitterdheid in kale elektrobeats, die door toevoeging van funk en mechanische danceritmes een opzwepend karakter kregen. De onvrede die zich als een parasiet over Europa verspreidde vestigde zich ook in de krochten van onze hoofdstad. Een van de boegbeelden was de uit Mecano afkomstige schilder Dirk Polak, die ook het vanuit Israël afkomstige Minimal Compact onder zijn producerhoede neemt. Het eerste volwaardige album One By One is het resultaat van deze samenwerking.

Vanaf 1987 dooft het vlammetje langzaam uit. Bassist Malka Spigel vind haar nieuwe metgezel in de van Wire afkomstige Colin Newman, waarmee ze ook in het huwelijksbootje stapt. De herstart van Wire geeft hem blijkbaar zoveel passie en speelvreugde, dat hij zich nu ook waagt aan Minimal Compact. Het verraderlijke is echter dat Creation Is Perfect gepresenteerd wordt als nieuwe plaat, terwijl het dus om opnieuw opgenomen oude stukken gaat. Het botst wel met de albumtitel, Recycle Will Save The Future zou toepasselijker zijn. Natuurlijk leg je beide opnames langs elkaar, waardoor je nieuwsgierig wordt of Colin Newman oudgediende Dirk Polak knock-out slaat, of dat deze zich prima staande houdt. Twee tracks van One By One mogen hier nu aftrappen.

Statik Dancin’ heeft een iets vollere bassound gekregen, maar voegt verder weinig toe. Het is net wat meer opgepoetst, waardoor het feller gaat glimmen. Dit neemt wel het gevoel weg van het gebruik maken van de beschikbare middelen. Muzikaal gezien zeker een verbetering, maar de charme van het origineel is hierdoor wel verstikt in de dikke drab van de boenwas. In de uitloop van de track komt eventjes het kenmerkende Wire gitaartje om de hoek kijken, waardoor Newman zijn stempel op de remake weet te drukken.

Gelukkig is de vernieuwde Take Me Away van andere orde. Hier heb je te maken met een totaal verschillend nummer. De wanhoop van het origineel is grotendeels verdwenen, daarvoor in de plaats is er een meer bijtende zang in de plaats gekomen. De angst voor de toekomst is verankerd in een kritische kijk op het verleden. Een terugblik welke teleurstelling en haat oproept. Het prachtige intro is helaas gesneuveld en maakt plaats voor een directere aanpak. Polak houdt zich prima staande, en is hier duidelijk de heerser.

Tuxedomoon ligt waarschijnlijk nog meer in de lijn van Wire dan Minimal Compact. Deze gelijkgestemde bands begonnen als artistieke punkband, waarbij Tuxedomoon steeds meer de exotische jazzkant opgaat, en Wire na die donkere gothic periode de oorsprong van hun geluid opzoekt. Peter Principle van Tuxedomoon mag zich over Deadly Weapons ontfermen, waarschijnlijk zitten ze dan zelf in de studio te werken aan In a Manner of Speaking, waarmee ze onverwachts een grote hit scoren.

Nada heeft een prachtige open dromerig geluid, waarbij de drum als grote olifantsvoeten de boel ontregelt. Het venijnige gitaarspel breekt het vervolgens open. De inheemse klanken zijn vervangen door een kerkelijke orgelsynths, en de drums zijn een aantal beats per minuut opgeschroefd. Met deze Krautrock invloeden wil Newman nog verder terug in de tijd gaan. De statische depressieve teleurgang heeft plaats gemaakt voor een verrijkende retro seventies futuristische sound.

Aan het klagende intro van Not Knowing is weinig geknutseld, al zijn de kille mannenvocalen vervangen door een sensuele vrouwenstem. De kracht van de desillusie is hierdoor vervaagd door de bijna liefkozende stuntelige eindkreuntjes van Malka Spigel. Meer dan een slaapkamergeintje van het echtpaar is het niet. The Well krijgt als zware postpunk klassieker een goede behandeling, waarbij Spigel zich mag uitleven in de basakkoorden. Al heeft het verder bar weinig toevoegende waarde.

Colin Newman werkte zelf in het verleden mee aan Raging Souls, dus waarschijnlijk ligt dit hem het beste. Al kan perfectionisme ook leiden tot het dwangmatig verbeteren van zijn aandeel. De kristalheldere klanken van het titelnummer blijven intact, en het is overduidelijk dat beide keren er gestreefd werd naar een memorabele terugblik naar het Wire geluid. Ook hier verknallen de koortjes op het einde het. Zonde, zonde, zonde. My Will is wat kitscheriger gemaakt; bijna Pet Shop Boys achtig. Maar de nieuwe versie past wel veel beter in het tijdsbeeld van 1985, dat hebben ze treffend weten over te brengen.

De enige splinternieuwe song is Holy Roller. Plaatsen ze zich hiermee opnieuw in the picture of is het een bekrachtiging van vergaande glorie? Wat opvalt is dat de hoekigheid helemaal verdwenen is, met een Nile Rodgers achtig funkend gitaartje gaan ze de hedendaagse veilige kant op. Nog steeds zijn er genoeg oude elementen aanwezig, maar er is wel een flinke laag suikerzoet beleg op gesmeerd, ten koste gaande van de intrigerende spanningsbogen. Eigenlijk kan je concluderen dat Minimal Compact hun eigenheid opoffert door zich over te geven aan de producers. Iets wat bij de losse albums minder sterk opvalt. Een duidelijk project van Colin Newman met Minimal Compact als begeleidingsband.