×

Recensie

Jazz

09 augustus 2021

Miles Davis

Merci Miles!

Geschreven door: Dick Hovenga

Uitgebracht door: Rhino / Warner

Merci Miles! Miles Davis Jazz 3.5 Miles Davis – Merci Miles! Written in Music https://writteninmusic.com

Drie maanden voor zijn dood speelde Miles Davis in juli 1991 met zijn band op de openingsavond van het Jazz á Vienne Festival in Zuid-Frankrijk. Het optreden, razend enthousiast ontvangen door het publiek, werd gefilmd en ook in perfect geluid opgenomen zoals nu, dertig jaar later, duidelijk wordt op Merci Miles!

Natuurlijk had Miles in zijn nadagen nog steeds geweldige muzikanten om zich heen. Drummer Ricky Wellman, keyboardspeler Deron Johnson, bassist Richard Petterson, saxofonist Kenny Garrett en bandleider/bassist Foley (Joseph McCreary) die ook extra bassist was maar zijn bas een octaaf hoger stemde zodat hij dichterbij het geluid van een gitaar kwam.

Meteen bij Hannibal, een door Marcus Miller geschreven track, is te horen dat  Miles vitaal en energiek klinkt, al is het Garrett die met geweldig soleerwerk de bijna zestien minuten uitvoering op stoom jaagt. Verrassend trouwens dat Hannibal niet de echte openingstrack van de set was destijds. De eerste twee tracks die ze speelden werden door het niet optimale geluid overgeslagen.

Zoals bekend speelde Miles de laatste jaren van zijn leven vrijwel altijd versies van het door Michael Jackon bekend gemaakte, door Toto’s Steve Porcaro en tekstschrijver Jon Bettis geschreven Human Nature. Ook op Merci Miles! ontbreekt dit niet, er valt zelfs een lange ruim 18 minuten versie te horen. Na een wat rommelig begin pakt Miles op en drijft dit  naar een subliem en groots slot uit.

Dat Cyndi’s Lauper’s Time After Time één van de favoriete popsongs van Miles was, mag ook duidelijk zijn. Ook typisch zo’n song die hij in zijn laatste jaren vrijwel altijd in de set opnam. Ook hiervan is op deze live registratie een langgerekte versie te horen. Een erg mooie bovendien, met Miles in absolute bloedvorm.

Het optreden kent tevens twee track uit de samenwerking met Prince die uiteindelijk nooit een album opleverde. Penetration is de eerste van die twee die de rust van Time After Time aangrijpt om een lekker dikke funky drive aan de set te geven. Onmiskenbaar Prince in vooral het toetsenwerk van Johnson.

Jailbait, aan het einde van de set is een bluesjam, waarin zowel Miles als Garett en Johnson (wat een heerlijke orgelpartij!) over de dikke baspartij van Petterson meesterlijk soleren. Jailbait sluit sterk aan op het funky Wrinkle, een track die opbouwt over een slappende bas van Patterson en halverwege een verrassende versnelling aantikt.

De titeltrack van het album Amandla betekent dan weer even een rustpunt in de set met wederom een excellerende Miles en Johnson. Met Jailbeat als opmaat sluit de band de set dan met Finale, wat eigenlijk een drumsolo van Wellman is,  af. Merci Miles! is een fijne live registratie die meer dan genoeg te bieden heeft voor de fans maar ook een album dat geen nieuwe fans zal aantrekken. Er wordt geweldig gespeeld maar het songmateriaal, juist ook die twee tracks met Prince geschreven, behoort gewoonweg niet tot de sterkste die Miles ooit gespeeld heeft.

Kant A:

  1. Hannibal
  2. Jailbait

Kant B:

  1. Time After Time
  2. Wrinkle

Kant A:

  1. Human Nature

Kant B:

  1. Penetration
  2. Amandla
  3. Finale (band only)