Miklós Perény (1948) is een begenadigde cellist. Hij boeit vanaf het eerste moment en houdt met zijn dynamisch spel de aandacht vast en continue onder hoge spanning. Dat is bij hem niet een kwestie van eruit springende expressieve momenten. Het is de bijna bovennatuurlijke flow van zijn lijnen en bewegingen met een weergaloze dichtheid en concentratie van de klank die terug- en doorstroomt in de volgende impulsen van zijn hand. Het zit hem daarin hoe hij zijn instrument ertoe brengt intens en met een optimale projectie geheel van binnenuit te klinken. Melodie en ritme gaan in hoge vonkspanning samen met alle gevolgen voor directheid, diepte en intensiteit van de beluistering. Het is alsof het instrument zichzelf speelt of Perény muziek die erin zit op een wonderbaarlijke wijze ‘slechts’ tot uiting brengt. Uiteraard zijn de stukken van Bach, Britten en Ligeti uit dat perspectief ontstaan.

Britten droeg zijn beroemde Derde Cellosuite vlak voor zijn dood aan zijn vriend, de Russsische meester-cellist Mstislav Rostropovitch (1927-2007), op. Ook bij het stuk van Ligeti, Sonata, dat hij op vijfentwintigjarige leeftijd schreef en met dertig afmaakte, waren virtuositeit en genegenheid in het spel. Heel toepasselijk staat de Suite VI in D groot (BWV 1012) van Bach in het midden tussen de twee twintigste-eeuwse werken. Perénys spel maakt dat men als luisteraar vooral naar de muziek luistert, los van de stijl of de leeftijd ervan en zo vormen deze drie stukken bij elkaar een frappante eenheid. Een ervaring van blijvende intensiteit bij iedere beluistering.

Concertzender BIJdeTIJDs – Barokke spiegels II – 18 maart (daarna ON DEMAND).