De Amerikaanse multi-instrumentalist Mike Polizze kennen we vooral van verschillende noise freakouts. In de vorm van Birds of Maya klonk dat als psychedelische lo-fi noise jams en bij Purling Hiss zijn het meer collegerock songs met noise-uitbarstingen. Hoe dan ook, een zomers folk album van hem lag niet direct voor de hand. Zeker niet als die ook nog eens grotendeels akoestisch is. Toch is dat wat je te horen krijgt op solodebuut Long Lost Solace Find.

Nou ja, helemaal een solo-album is het niet geworden. Hij is namelijk de studio in gedoken met één van zijn beste vrienden – Kurt Vile. Die is veelvuldig te horen op achtergrondzang, waardoor de liedjes mooi meerstemmig en sfeervol worden. Maar Vile pakt bijvoorbeeld een trompet in de catchy meezinger Revalation, waardoor het nog luchtiger en meer zomers wordt. Ja, dit is namelijk een echt zomeralbum geworden. Of het nou ligt aan de luie manier van zingen die Polizze hanteert –het beste voorbeeld is de slaperige track Cheewawa, dat herinnert aan Coldplay in zijn beste dagen – of het luchtige gitaarspel?! Het feit is dat dit album gemaakt is voor veel te hete zomerdagen en lekker luieren in de tuin, -balkon, terras, strand, of waar dan ook. Als de songs iets donkerder en melancholischer worden verplaatst die sfeer zich meer naar de zomeravond, net nadat de zon onder gaat.

Naast samenzang en bijzondere instrumenten brengt Kurt Vile vooral slidegitaar mee die nauw verweven is met Polizze zijn ritmische- en fingerpicking gitaarspel. Luister maar eens hoe abrupt Bainmarie invalt met die slide melodie, alsof we de helft van het liedje er al op hebben zitten. Maar die plotselinge opening werkt prachtig en die slide partij voegt precies de juiste sfeer toe. Een wapen wat de heren op meer tracks inzetten: slaggitaar, slidegitaar en samenzang die een zomerse cocktail maken.

Door al die zomerse sferen en prachtig muzikaal- en vocaal samenspel vergeten we bijna dat Mike Polizze zich hier ook nog als songwriter profileert. Met teksten over herinneringen, liefde, leeftijd of het weer sluiten ze eigenlijk onschuldig bij de muziek aan. Soms wat donkerder, vaak lekker optimistisch mompelt hij zich door de lyrics heen. Die mompel klinkt vaak laag in de coupletten, afgewisseld met een hogere stem in de refreinen. De zang is meer een extra instrument die de sfeer versterkt. Songwriter of niet, die teksten hebben geen hoofdrol en dat voelt precies goed. Sterker nog: als Polizze en Vile de tekst helemaal weglaten  en overgaan op kreten als “pa pa pa pa” en “yeah yeah yeah” worden die teksten niet eens gemist. Kortom, zoek je een folky zomeralbum met prachtig verweven gitaarspel en samenzang – zoek niet verder!