Mike Krol mag dan misschien geen al te bekende naam zijn binnen de garagerock wereld, toch is dit alweer zijn derde album. Ook heeft hij meegespeeld in de band Sleeping in the Aviary, die lo-fi folk, country en garagerock ten gehore brachten.

Je plugt de microfoon in een gitaarversterker, sluit je gitaar aan op kapotte apparatuur en laat de drums naar hartenlust rammelen. Dit alles is overstuurd en in het rood opgenomen: dat is garagerock! Krol zingt over verveling, fout gelopen relaties, depressie en ook nog de leuke dingen uit het leven, zoals de goeie relatie met zijn familie. Qua teksten niets nieuws, zelfs een beetje saai. Maar het hoort er allemaal bij. Lofi  garagerock van dit soort straalt de ultiem verveelde, soms boze “fuck you” houding uit en koppelt dit aan bakken duracel-konijntjes energie. Toch kenmerkt de eerste helft van het album zich soms door zeurderige vocalen en een lui tempo. Ook dat hoort bij het sfeertje, maar het staat in contrast met de liedjes die wel die opgefokte energie brengen. Die zijn er gelukkig genoeg en als hij puur op wilskracht en energie wegkomt met een refrein dat enkel bestaat uit “La La La La La Lala La!” en het zich vervolgens in je hoofd nestelt, dan weet je dat het goed zit.

Bijkomend voordeel is dat het album met zijn korte speelduur van slechts 18 minuten zeer uitnodigt om die PLAY-knop weer eens te zoeken…en weer…en weer. Noem het een medicijn, een energieboost voor wanneer je zelf even niet vooruit te branden bent. Jammer is het dan dat afsluiter Piano Shit een kleine domper is. Dit mag dan wel als grapje bedoelt zijn, maar op zo’n kort, furieus album als deze werkt elke vertraging in het nadeel. Weg energie…….ach, daar is de SKIP-knop voor uitgevonden.