Bij blues mogen we graag denken aan een vriendelijke oude Afro-Amerikaan die op zijn veranda op een dobro zit te tokkelen. Hey, Hey, The Blues is Allright en Sweet Home Chicago. De ontstaansgeschiedenis van de blues is minder opwekkend. Mighty Mo Rodgers gaat op Mud ’n Blood, ‘A Mississippi Blues Tale’ terug in de duistere geschiedenis, naar de slavernij, rassensegregatie, lynchpartijen, bloedhonden en chain gangs.

Zanger en toetsenist Rodgers werd in 1942 geboren in East Chicago. Hij schreef nummers voor Motown en produceerde en speelde mee op het album Sonny & Brownie van het legendarische piano- en mondharmonica duo Sonny Terry en Brownie McGhee. Daarnaast haalde hij een graad in de filosofie aan California State University. Rodgers is een artiest die in meerdere werelden tegelijk verkeert: de plattelandscultuur versus de academische wereld, Afrika versus Amerika, de ratio versus de geestenwereld.

Dit album bestaat uit de delen ‘Twilight’, ‘The Dark’ en ‘The Light’. Rodgers’ rauwe, diepe en indringende blues- en soulstem verhaalt van dode mannen aan een boom, de geest van Highway 61, overleden blues mannen, slavernij, ongemarkeerde graven en trucs die de duivel met je uithaalt. Racisme, ongelijkheid, uitbuiting en geweld zijn nog steeds voelbaar. Daarom viel de muzikale reis naar het verleden hem zwaar, schrijft Rodgers. Hij citeert de Amerikaanse schrijver William Faulkner: ‘To understand the world you must first understand a place like Mississippi’ en voegt daar aan toe: ‘But to understand Mississippi, you must understand the blues’.

In Unmarked Grave vertelt hij het verhaal van vaak onschuldige veroordeelden die in de ‘chain gangs’ dwangarbeid moesten verrichten. Velen stierven en werden ergens begraven in een anoniem graf. Het angstaanjagende Run Brother Run vertelt van de lynchpartijen die tot in de jaren vijftig het leven kostten aan duizenden zwarte Amerikanen. De begeleidende plaatjes in het boekje ogen niet prettig. Het tweede gedeelte ‘The Light’ gaat over de luchtiger kanten van Mississippi en de blues, zoals dansen en gokken in Juke Joint Jumpin en de liefde in Love Will Make Only You Sweat.

Rodgers’ muziek klinkt hier bluesy, funky, hoekig en sober, met gospel- en soulinvloeden. Elektrische gitaar, toetsen, slide-gitaar en mondharmonica klinken vooral functioneel. Een confronterende reis naar het verleden en heden van het Zuiden en de blues, maar ook een waardig eerbetoon aan Rodgers’ voorouders en hun lot- en tijdgenoten.