Weergaloos terugkomen en maart kort daarna besluiten jezelf op te doeken, het lijkt een onvoorstelbaar verhaal maar het Australische Midnight Oil doet het. Met het duidelijke statement erbij dat de band in de kracht van hun bandleven wil stoppen, geen band zonder kracht op het podium wil zijn. Met Resist, hun dertiende album, vieren ze hun terugkomst en vertrek krachtig en majestueus.

De band nokte er eerder mee. Na dertig jaar albums opnemen en de wereld over trekken, stapte zanger Peter Garrett in 2002 uit de band de politiek in om daar zijn idealen na te streven. De band ging op hiatus, maar kwam in 2016, na een tweetal korte reünies in het thuisland, toch weer bij elkaar. Een uitgebreide wereldtour in 2017, waarbij de band ook de Lage Landen met indrukwekkende optredens aandeed, maakte duidelijk dat de band nog in absolute bloedvorm stak, misschien zelfs nog wel beter klonk dan in hun hoogtijdagen. De overtuigingskracht van de band, geen band die duidelijker politieke teksten en stevige rock zo daadkrachtig voor het voetlicht kan brengen, straalde groots.

The Makaratta Project, een fijn samenwerkingsproject met andere politiek activistische en traditionele muzikanten, markeerde twee jaar geleden de terugkeer na 18 jaar albumstilte maar het wachten was natuurlijk op een echt Midnight Oil terugkeeralbum. Puur de band op eigen kracht.

Dat albums is er dus nu met Resist. En opvallend genoeg kondigde de band dus gelijk ook aan dat dit hun laatste album is. De afscheidstour voert ze momenteel door thuisland Australië. Hoe waardeloos dat is, hoe begrijpelijk ook: de band, eerst als Farm (72-76) vanaf 1977 als Midnight Oil, bestaat al meer dan een vol werkend leven.

Met Resist nemen ze groots afscheid. Waar de wereldtour van 2017 al niets van slijtage liet horen is Resist al net zo daadkrachtig als de beste albums uit hun oeuvre. In 2019 opgenomen in dezelfde studioperiode als waaruit de songs van het mini-album The Makaratta Project ontsproten met producer Wayne Livesey, de man die ook succesalbums Diesel and Dust (1987) en Blue Sky Mining (1990)  produceerde.

Het zijn ook de laatste songs die de band met bassist met de geweldige stem, Bones Hillman opnam. Hij overleed aan kanker in het weekend dat The Makarratta Project uitkwam en in Australië op de eerste plaats in de albumlijsten binnenkwam. Het album is postuum aan hem opgedragen.

Vanaf de ijzersterke albumopener Rising Seas, een krachtige waarschuwing voor klimaatverandering (‘Temperature rising, climate denying, fever is gripping, nobody’s listening’) ) voltrekt zich een album waarop in twaalf tracks alles waar de Oils hun lange carrière voor staan voorbij komt. Zowel tekstueel als muzikaal met zo hier en daar wat vernieuwende electronic elementen die uitstekend matchen met de ruwe en vaak flink stevige rock die de mannen zo urgent maken.

De gitaartandem Jim Mogonie en Martin Rotsey blijft er één van uitzonderlijke klasse. Fascinerend hoe ze melodische lijnen vervlechten in hun stevig aangezette akkoordaanslagen en hoe melodieus ze steeds weer hun spel aanzetten in de refreinen. Hillman was een bassist die met stevige en prominente baslijnen de basis legde onder de gitaarpartijen en met drummer Rob Hirst, wat een knaldrummer is dat toch, de perfecte basis van de Oils vormde.

En waar Hirst het bloed op een robuuste manier door de aderen blijft stuwen vormen de zang van zanger Peter Garrett en de politieke teksten die hij zingt het hart van de band. Garrett is een zeer daadkrachtige zanger die zijn beperkte vocale bereik niet alleen volledig weet te compenseren met een overrompelende  overtuigingskracht als een grote eigenheid en echt elke song de juiste emoties meegeeft.

Resist is een lekker stevig rockende plaat, met Hirst als driftige aanjager, en handenvol nieuwe fantastische Oil klassiekers ‘in the making’: Rising Seas, The Barka – Darling River, Trakine, At the Time of Writing, Nobody’s Child, Reef, We Resist, Lost at Sea (‘In the age when the loudest voices win, words are now worth less than silence’), Undercover, We Are Not Afraid en albumafsluiter Last Frontier.

Resist laat een Midnight Oil in blakende vorm horen. Nog net zo kritisch over politiek als in hun begintijd en gespeeld met een energieke en aanstekelijke drive waardoor de teksten al net zo duidelijk binnenkomen. Met hun gave om krachtige rockstructuren te laten vergezellen met pakkende refreinen en klinkend kritische teksten hebben ze een unieke positie in het muzieklandschap.

Stoppen op je hoogtepunt is een keuze en zo fijn dat er bands zijn die dat begrijpen en besluiten. Wat natuurlijk dan wel knap waardeloos is, is dat we deze geweldige nieuwe songs dus nooit meer (????) live kunnen gaan horen. Resist is een zeer overtuigend en meesterlijk album en een hoogtepunt in het rijke oeuvre van Midnight Oil. Een prachtig afscheid van een prachtige band.